TAMTA MODA TAMTA URODA

Będę miała gronostaje i lisy
kapelusze duże i obłoczne
tylko jeszcze podumam poczekam
tylko jeszcze troszeczkę odpocznę

Tak tęsknie wzdychała przed laty poetka, Kazimiera Iłłakowiczówna,
do tych naszych odwiecznych atrybutów kobiecości.

Dziewiętnasty wiek trochę surowy był a elegancja wyrafinowana. Nasze grzeczne prababcie dekoltami szokowały wyłącznie w miejscach gdzie szokować należało, w teatrze, na balu, na przyjęciu. Od szokowania na co dzień, wtedy był ktoś zgoła innej konduity. Na co dzień nasze prababcie zapięte były pod szyję, włosy układały gładko, z biżuterią też bez szaleństwa, wszak kobieta nie choinka.

Niestety, z obłocznymi kapeluszami tak jakoś nieco gorzej w tym dziewiętnastym wieku było. Na przykład ten kapelusz, na rodzinnym portreciku, bardziej przypomina mi naleśnik albo renesansowe zwieńczenie wieży, ale cóż ... taka moda, taka uroda. Pod kapeluszem oczy gorące a pod gorsetem serduszko pewnie też.

Dziewiętnastowieczni pradziadkowie też powagi i surowości strojem sobie dodawali. Garnitur nienagannie skrojony, koszule śnieżnobiałe, kołnierzyki sztywno wykrochmalone, włosy gładko przyczesane no i wąs! Pradziadkowie poważni, a nawet nieco sztywni i surowi być musieli ! Rady nie było, wszak patriarchat obowiązywał i zobowiązywał.

Wiek dwudziesty odpuścił już i surowość i gorsety i sztywne kołnierzyki.

Ech te lata dwudzieste, lata trzydzieste. Zwiewne lekkie sukienki, plisowane spódniczki, wdzięczne solejki i te białe, rozkoszne pończoszki.
I jeszcze tajemnicze spojrzenia dziewcząt. Wdzięk, szarm, styl ...
A że jeszcze Twiggy nikt nie znał więc ramiona krągłe były a panie takie raczej krew z mlekiem i biała płeć. Taka moda, taka uroda.

Nieśmiertelny kapelusz niezmiennie dodawał szyku.
Kobieta w kapeluszu nie ma lat, kobieta w kapeluszu jest ponadczasowa.

Kiedy nadszedł okrutny czas wojny kobiety też dbały o siebie. Nie poddawały się, wbrew wszystkiemu były eleganckie. I do fotografów chodziły i do fryzjera, i perfum używały, i podobać się chciały chociaż bomby leciały na głowę, głód zaglądał do oczu a do poduszki zamiast romansów często, gęsto, łzy …

Gdzie tam kobietom wrogów do kobiet naszych …
nasza krew z mlekiem i miód … no gdzie im tam !

moja babcia i jej siostry

Pieniędzy wtedy nie było ale szyło się z czego popadło, nawet ze spadochronu, czy starych zasłon. Moja Babcia pruła lotnicze pończochy i robiła na drutach żakiety, szyła siostrom nieśmiertelne i nieodzowne kapelusze. Bomby, nie bomby, kapelusz wprawdzie nie hełm ale na głowę wdziać go należało i już ! Niech wróg widzi i się nie cieszy ! Taka moda, taka uroda. Taka siła kobiecości.

Panowie od pań oczywiście też kapeluszowo nie odstawali. Panom kapelusz męskości miał dodawać i pewności siebie. To miała być wizytówka dżentelmena o nienagannych manierach. Mężczyzna w kapeluszu był elegancki, bez dwóch zdań. I bez dwóch zdań, mógł podobać się kobiecie. Na przykład ten pan ze zdjęcia niżej, tak spodobał się pani ze zdjęcia wyżej, że zostali mężem i żoną. Kapelusz zapewne odegrał w tym związku swoją rolę.

Skończyły się czasy naszych babć: kobiecych, ciepłych, jak trzeba energicznych i bojowych, jak trzeba zwariowanych, czy szalonych. Nadeszły czasy naszych mam. Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte. Koafiury, tapiry, fryzury a'la Grace Kelly, żakiety jak Kim Nowak. Śmiała Bardotka z końskim ogonem i dekoltem po pas albo stonowana elegancja, w nieśmiertelnej małej czarnej. Jak biżuteria to często perełki. I kosmetyki: "Czarny Kot", "Być Może"," Prastara" krem Nivea czy F-18, a czasem, raz na pięć lat, od wielkiego dzwonu, paryski puder czy Antilope o cudownym zapachu.

Czasy pozbieranych kobiet, dom, mąż, dzieci, praca zawodowa, notoryczny brak pieniędzy a w tym wszystkim jeszcze czas na kosmetyczkę, fryzjera i czytanie dzieciom książek, no i na marzenia. Od babć zdobyły wiedzę jak coś zrobić z niczego i tym niczym nakarmić rodzinę tak, by uszy się trzęsły. Od babć zdobyły wiedzę jak coś zrobić z niczego i w tym niczym dobrze wyglądać, tak, by uszy czerwieniały. Takie czasy, taka moda, taka uroda.

Panowie z lat pięćdziesiątych modą raczej się nie zajmowali, panowie szaleli na swych ryczących maszynach, a jak maszyn nie mieli to pożyczali i naprzód, wiatr we włosach, komary na zębach, świat u stóp ! A na nogach oczywiście hit tamtych czasów - białe tenisówki. Tenisówki wysmarowane elegancko białą pastą do zębów. Na moje oko świetnie ! Świetna moda a co do urody to raczej nie wypada mi głosu zabierać, wszak to mój rodzony tatko.

Moda się zmienia, uczesanie się zmienia, typ urody się zmienia ale jest coś takiego, co się ma, albo nie, coś, co sprawia, że sukienka, nawet licha, leży jak ulał a garnitur, z byle czego, prezentuje się świetnie.
W odwrotnym kierunku niestety też tak to coś działa.
Patrzę czasem na różne strasznie ważne osobistości i jakże często widzę, że sukienka od Prady i garnitur od Armaniego to kompletna pomyłka, niepotrzebny wydatek, najlepiej prezentuje się na nich metka. Szkoda, że ceny zaprezentować się nie da bo ta, według niektórych, to dopiero uroku by dodała i wagi, i powagi.

A pamiętacie dziewczyny nasze czasy młodości?
Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte, miniówy i krempliny.

Pamiętam tę swoją wymarzoną elastyczną bluzkę. Kolor wściekły pomidor. Bo wcale takie szare w tych szarych czasach nie byłyśmy, o nie byłyśmy. Sukienki szyte były z ręczników, stare koronki wyciągane z babcinych kuferków, byłyśmy kolorowe i bardzo indywidualne, na ulicach szaro a wokół kwiaty... tak na przekór wszystkiemu. Nosiło się bananowe, kolorowe spódnice albo mini. Wtedy takie "coś" jak wyżej, to była odważna miniówa. No i te okulary !!! plastikowy szał, na który oszczędzało się cały rok ! Ślepa byłam, jak ten kret, ale te okulary musiałam założyć i koniec.

I jeszcze sweterki !!!
Sweterki dziergało się w najbardziej wymyślne wzory. Nasze, zakopiańskie i te inne, z przemycanych katalogów Burdy. Było też, a jakże, miejsce na twórczość indywidualną, czyli własne pomysły.
Najładniejszy sweterek wydziergałam wtedy dla mojej Mamusi.
Włóczkę bucle kolega kupił na Mexicoplatz i bohatersko przemycił przez granicę, razem z parą butów i pięcioma stanikami. Dziergałam ten sweterek pracowicie, na wykładach z urbanistyki. Oczywiście pod ławką. Wzór sama sobie wymyśliłam. Dół i rękawy granatowe a karczek biały, na nim granatowe gwiazdki i księżyc. Z łezką wspominam teraz na ten sweterek.

Miałam jeszcze inny, sentymentalny, wydziergany nie powiem dla kogo. Też piękny był ... w jelenie na rykowisku … cóż, jelenie to temat ponadczasowy, więc kolega od serca długo z tymi jeleniami musiał się pomęczyć ... nie ma lekko, taka moda, taka uroda sweterków.

A co do kapeluszy mojej młodości to ten jest i duży, i obłoczny, tylko niestety, pożyczony. Ale sukienka jak najbardziej moja, z niezniszczalnego kaszmiru w kwiaty. Taka sukienka noszona była wtedy do upadłego. Chyba pół Polski w takim kaszmirze chodziło, bo taki właśnie "rzucili na sklepy". Jak mi się sukienka znudziła, to obcięłam kołnierzyk, guziki kaszmirowe zamieniłam na zwykłe i na tunikę do spodni przerobiłam. Był był nowy "szałowy" ciuch.  Z biżuterią to już nieco gorzej. Na wystawach jubilera biżuteria owszem była i to piękna ale ja stawałam przed wystawą, przyklejałam nos do szyby i zadawałam sobie pytanie, z gatunku retorycznych :

- pieniądze masz, pani koleżanko ?
- ano nie mam, grube wyszły a drobne się powściekały,

jak to mawiał mój dziadziu. Ale i bez pieniędzy jakoś tam sobie radziłyśmy, medalion wykonany z kawałka rogu i zwykła aksamitka za dwadzieścia groszy. i było ... bo była młodość a w młodości nawet kawałek tasiemki odpowiednio zawiązanej dopełnia stroju.

Spacerkiem przez cztery pokolenia. Prababcia, babcia, mamusia i ja.
Tak sobie, ni z tego ni z owego, wróciłam do przeszłości.
Dlaczego? sama nie wiem …

czy musi być powód do wspomnień …

*

                     z przyjemnością  polecam  Malina M *                         

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj