ZA MUNDUREM

panny sznurem a nawet kurcgalopkiem
zwłaszcza piękne panny z mojej rodziny

Bo wtedy panienka ochoczo serce, wianek i rękę oddawała temu, co za Ojczyznę. Mundur dla panny wielki honor oznaczał.
Mój Dziadziu Romuald miał zaledwie 24 lata, gdy dostał odznakę frontową. Walczył o wolność pod generałem Szeptyckim. Ojczyźnie oddał młode lata. O generale wspominał bardzo często.
Dzisiaj, 90 lat po tym, jak generał ustanowił Święto Żołnierza Polskiego i ja sobie powspominam.

A dodatkowo, jako że serce mam po stronie mundurów, to z okazji tego wojskowego święta, poczet mundurowych panien z mojej rodziny zaprezentuję. Z przyjemnością

Romuald

Zawadiacki saper Romuald.
Jest rok 1920 a przed nim całe życie. Kilka lat później, moja Babcia Waleria pokochała tego odważnego i wesołego chłopaka.

Wiedziała, że gotów będzie "swój życia los na stos, na stos"
Umierała ze strachu, gdy jako dowódca AK, organizował w domu zebrania, pod samym nosem NKWD, umierała ze strachu, gdy granaty przewoził w wózeczku dla lalek i na takie akcje zabierał małą Danusię, umierała ze strachu, gdy go zabrali do obozu w Kowlu. Był saperem. Saper myli się tylko raz więc drżała o jego życie.Nie pomylił się.
Całe dzieciństwo słuchałam opowieści Romualda  - mojego kochanego Dziadzia

Leopold

Brat Dziadzia, Leopold, zwany Bolkiem. Legionista.
Pięknie mu było w mundurze Młodziutka panna Eugenia zbyt długo mundurem Leopolda się nie nacieszyła. Umarła przy urodzeniu pierwszego syna. Miała dziewiętnaście lat. Z obrazem Gieni i synka przemierzył Leopold pół świata. Walczył pod Tobrukiem, zdobywał Asyż, walczył pod Monte Cassino. To jego Krzyż widnieje na początku tego wpisu. Ta odznaka też Jego.

Nie miał już potem żadnych dzieci .
Zawsze uważał mnie za swoją ukochaną wnuczkę. Podobnie jak mój Dziadziu przekazał mi swoją historię zwłaszcza wojenne opowieści. .

Stanisław Kazimierz

Stasiu, brat mojej Babci.
Serce Stefanii niepodzielnie należało do tego przystojnego oficera.
Ona też umierała ze strachu, gdy gdy go zesłali. Był gdzieś tam, na dalekiej Syberii. Wiadomości dostawała niezwykle rzadko, w końcu przywykła, że brak wiadomości to dobra wiadomość. Odetchnęła gdy przyszły wieści z Iraku. Jeszcze bardziej odetchnęła, gdy z Iraku dotarły wieści, że spotkali się obaj - jej mąż Stasiu i ich syn Zbyszek. A potem Nadszedł rok 1944 i Monte Cassino. Walczyli obaj.

Ojciec - porucznik,

6 Baon Sanitarny, 5 Kresowa Dywizja Piechoty

Syn - kapral podchorąży

11 Baon Łączności, 2 Korpus Polski

Długie lata czekała na męża, potem znowu czekała na syna.O baj przeżyli to piekło. Obaj po wojnie znaleźli się z naszymi Siłami Zbrojnymi w Londynie. Ojciec wrócił do Polski, Syn pozostał w Anglii i w końcu wyemigrował do Stanów.

Stanisław Zbigniew 

Syn Stanisława, dla odróżnienia nazywany Zbyszkiem.
Na tym zdjęciu obaj w wojsku, w Iraku. Ech - ten sam mundur.

Zbyszek po przyjeździe do Anglii rozpoczął cywilne studia.
Panna Stella, jego bliska kuzynka, oddała mu serce zaraz po wojnie. Ale poszła tylko za wspomnieniem tamtego munduru. Zbyszek nie mógł wrócić do Ojczyzny poszła więc za nim na obczyznę.

Stanisław

Helena, siostra mojej Babci, romantyczny miała ślub, biały długi welon, przystojny oficer a pod kościołem szpaler ze skrzyżowanych szabel ... a potem przyszły listy polowe, tęsknota. Przyszło wyzwolenie i wyrok śmierci za AK. więzienie w Rawiczu, twierdza w Modlinie. Chciała kogoś przekupić, sprzedała wszystko, ale ten ktoś oszukał. Gdy się dowiedziała coś w mózgu pękło. Zmarła. Więźniów partyzanci wyzwolili, przynieśli jednak wiadomość - Hela nie żyje.
Usiadł pod ścianą, nie chciał uciekać. Został tak długo, aż ktoś zabrał go do szpitala. Wypuścili go sądząc, że zwariował. Doszedł do siebie. Miał zostać moim chrzestnym, ale ktoś doniósł, przypomnieli sobie o nim i znowu zawisła nad nim kara śmierci. Musiał się więc ukrywać.
Był cudownym człowiekiem, nigdy się już nie ożenił.

Józef

Za mundur Józefa, Kazimiera, siostra Babci, zapłaciła rozłąką.
Józef, na zdjęciu drugi od lewej, pracował w MSZ, dostał rozkaz, wyjechał z Rządem do Rumunii, potem do Szwajcarii, przysyłał zdjęcia w mundurze, nie wrócił do Polski, chciał żonę zabrać do siebie.

Kazimiera nigdy mu nie wybaczyła, że zostawił ją samą w płonącej Warszawie. Nie chciała zrozumieć, co znaczył rozkaz. Jej wojskowy mundur męża szczęścia nie przyniósł.

Piotr

Gizela wcześnie wyszła za mąż .
Taka była dumna, że jej Piotra odznaczyli Medalem Niepodległości
Nie nacieszyła się zbyt długo swoim mężem.
Przyszła druga wojna, Piotr, żołnierz AK walczył jak wszyscy. Poszedł do partyzantki, do Puszczy Kozienickiej.
"Maszerują chłopcy, maszerują, karabiny mokną szary strój
a przed nimi drzewa salutują, bo za naszą Polskę idą w bój"

Piękna i mądra i bardzo samodzielna.
Mąż w partyzantce a ona sama z małymi dziećmi.
Nie poddawała się, żadne jęki, kwęki czy żale za przeszłością. Nakładała kapelusz, elegancko przerobioną starą sukienkę i śmiało patrzyła w przyszłość. Dała sobie radę.

Adam

Był inżynierem elektrykiem. Janka studiowała farmację.
Poznała go gdy jako oficer AK stacjonował z pułkiem w Jarosławiu.
To była wielka miłość. Janka kochała go ponad życie. Los okrutnie z obojgiem się obszedł.

Był początek lat 40-tych i właśnie z wielką radością oczekiwali na trzecie dziecko. Po którejś z akcji  Adam, wpadł w łapy NKWD, były tortury, nie wydał nikogo. Złapali Jankę i z niej chcieli zeznania wydusić, nie zdradziła, enkawudzista w szale wściekłości rzucił ją na ziemię, zaczął kopać i deptać po brzuchu, zabił dziecko. Adam został skazany na 25 lat zsyłki na Syberię, potem na karę śmierci. Janka skazana "tylko" na 15 lat. Oboje wywiezieni zostali na Syberię. Oboje wrócili.

Witold

Na koniec zdjęcie prawie współczesne.
Mój Braciszek w wojsku, pierwsze zdjęcie w mundurze.
Na przysiędze wszystkie trzy - mama żona i ja popłakałyśmy sobie. Nie ma znaczenia że orzeł bez korony, wojsko nasze. I chłopcy nasi !
Też mu się trafiło jak jasny gwint - służba w stanie wojennym !
Szczęściem podchorążówki nie wyprowadzali na ulicę bo nie byli pewni . Piszę szczęściem bo nastroje były takie, że różnie mogło się skończyć. Chłopaki nie mieli wcale zamiaru, jak by co, strzelać do ludzi i głośno o tym napomykali. Czym grozi nie wykonanie rozkazu, wiadomo.
Los braciszkowi takich dylematów oszczędził. Chłopcy siedzieli w koszarach albo ćwiczyli na poligonie.

A ja ? jaki mundur zapamiętałam ?

Ja też miałam wojsko, czyli studenckie zajęcia z obrony cywilnej.
Mieliśmy zajęcia z pierwsze pomocy. Na mnie padł masaż serca. Przyklęknęłam nad manekinem, Położyłam lewą rękę tam, gdzie serce, potem prawą rękę, dokładnie nadgarstek na nadgarstek, tak by uderzyć z maksymalną siłą. Chyba zbytnio się przejęłam i zbyt dużo siły użyłam. Uderzyłam i ... łuuup - manekin podskoczył, nogi do głowy i złożył się jak złamana zapałka.
Podniosłam oczy. Zobaczyłam mundur. Nade mną stał nasz major. Popatrzył i tylko westchnął "biedaczek".

Chyba nie miałam szczęścia do munduru.
Major kazał mi do skutku powtarzać ćwiczenie ...
"tylko nieco delikatniej"

z przyjemnością polecam - Malina M*

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź     i zagłosuj