PO MIECZU, PO KĄDZIELI

ICH DZIEŃ

a ja nie składam życzeń ani swoim Babciom, ani Dziadkom…
Nie ma Ich przy mnie … dawno temu odeszli …

Co mogę zrobić dla Nich na Dzień Babci i Dziadka ?,
Mogę wspominać, wspomninać , wspominać  ...
mogę ofiarować im pamięć i modlitwę.
To tylko tyle, chociaż Oni ofiarowali mi aż tyle.

PO KĄDZIELI

* ZŁOCZÓW

 

WALERIA I ROMUALD

Moi Dziadkowie „po kądzieli” Mieszkali razem z nami. Zostały mi po Nich wspomnienia, cudowne zdjęcia i to, czego zdołali mnie nauczyć …

To po Babci Walerii odziedziczyłam owal twarzy.

Umarła jak miałam 5 lat. Była jeszcze taka młoda, tylko 56 lat ... ech ... Nie pamiętam Jej twarzy, ani rąk ani spojrzenia, nie wiem jak pachniała i jakie piosenki śpiewała mi do poduszki. Podobno byłam Jej oczkiem w głowie. Podobno kochałam Ją małpią miłością, graniczącą z uwielbieniem. Podobno pierwsze samodzielne kroki postawiłam, żeby do Niej pobiec.
Po Dziadziu odziedziczyłam sposób patrzenia na świat. Kota na punkcie honoru, ukochanie Kresów, umiłowanie wolności i Ojczyzny. Właściwie to On mnie wychowywał. Rodzice pracowali a Dziadziu był z nami cały dzień. On brał nas na kolana, opowiadał bajki a potem opowiadał prawdziwe historie ze swojego życia, o wojnie, o przyjaźni, o honorze, o wartości słowa … o Lwowie, o Kresach, o Marszałku, nawet o pojedynkach. Jako mała dziewczynka znałam cały kodeks honorowy. Dziadziu Romuald grał na gitarze i śpiewał piosenki Szczepcia i Tońcia, gotował nam ruskie pierogi i faszerowaną kapustę, i kartoflankę z pieprzem i czosnkiem. On zrobił mi prawdziwy wózek dla lalek i kupował znaczki, ubierał choinkę i nauczył co to jest gobelin. Łowił ryby, kolekcjonował stare monety i stare zegary. Nauczył mnie mówić prawdę i cenić odwagę cywilną, nauczył mnie tego, że nie strzela się przeciwnikowi w plecy. Odszedł gdy miałam 17 lat.

Mamcia była Ich jedynym dzieckiem.

PO MIECZU

* SIENIAWA

ZOFIA I JAN

To po Babci Zofii odziedziczyłam kolor oczu i drugie imię.

Dziadkowie „po mieczu” mieszkali daleko. Wiem, że mnie bardzo kochali, że Babcia Zofia lubiła sadzać mnie po kąpieli na stole i czesać moje złote loczki, wycierała mnie wielkim ręcznikiem a ja robiłam wielkie zdziwione oczy, że ktoś mnie tarmosi i zaraz rumieńce wychodziły na policzki. Oczy po babci miałam błękitne, ale nie aż tak błękitne, jak Ona. Głosu niestety nie odziedziczyłam po Niej. Mój Tato też nie. Po Babci Zofii piękny głos odziedziczył taty brat, a że został księdzem to głos przydał mu się bardzo.

Zapalonym pszczelarzem był mój Dziadziu Jan. Nie da się ukryć trafili mi się obaj dziadkowie z zamiłowaniem do pszczół. Za sieniawskim domem, w ogrodzie, stały ule, pnie, jak się o nich mówiło. Dziadziu potrafił tam godzinami przesiadywać, a to zajmował się pszczołami, a to chronił przed domowym gwarem i rozbrykanymi dzieciakami. A miał ich Dziadzio Jan aż sześcioro - cztery córki i dwóch synów. I sporą gromadkę wnuków. Mnie, z racji odległości, najrzadziej widywał, ale jak zobaczył, to nadrabiał czas.
Niestety, nie odwzajemniałam Jego miłości, na widok wąsów dostawałam histerii ze strachu. Były dwie rzeczy w moim dziecięcym świecie, które o atak histerii mnie przyprawiały : to była lokomotywa i właśnie dziadziowe wąsy. Dziadziu Jan chronił mnie przed ukąszeniem pszczoły. Nie uchronił. Na oknie Jego pokoju uczyłam się, że życie czasem boli .

Bardzo szybko Ich zabrakło, musiały mi wystarczyć opowiadania.

Mój Tatuś był Ich najmłodszym dzieckiem i to "spoooro najmłodszym" Pewnie tak do końca nie planowali Tatki, bo babcia Zofia miała 48 lat, gdy bocian przyniósł Antosia. Ja tam nic nie chcę mówić, ale ponoć lekko rozpieszczany był i przez rodziców, i dużo starsze rodzeństwo. Rozpieszczania nie przeniósł jednak na własne życie. Trzymał nas ostro, żebyśmy się z bratem nie rozbestwiali. Od rozpieszczania zawsze była Mamcia. Do dzisiaj Jej zostało, rozpieszcza nas, rozpieszcza wnuki a jeszcze teraz dodatkowo prawnuczkę będzie rozpieszczała. Ja zresztą też, to dziedziczne.

*

Dzisiaj i moja Mamcia też wspomina swoich Dziadków. A ja wspomnień słucham.


          

LUDWIKA i FRANCISZEK

Dziadkowie Danusi a moi Pradziadkowie.


*

Z której strony na to nie patrzeć, też jestem babcią. Nie babcią cioteczną, tylko babcią i już ! Wnusia w prezencie krzyczy, ile sił w małych płuckach.

Nic złego się wnusi nie dzieje, daje nam tylko znak, że jest :)
Dla mnie, "babci i już" taki prezent to najpiękniejsza piosenka.
A jeszcze jak finale skrzacik słodko uśnie ....
no jak nie kochać wnusi !!!!

**

                        z przyjemnością polecam Malina M *                          

strona liiil