OCZY PEŁNE NIEBA

przydrożna, ubożuchna, kapliczka
w niej zapomniany czeka Chrystus

Wiek mija za wiekiem, cierń wrasta za cierniem.
Ktoś zostawił tu serce, ktoś warkocz złoty,
ktoś łzy porozrzucał, jak białe dmuchawce.

A potem odszedł, cząstkę nieba zabrał se sobą
i pytanie: dlaczego zbyt mało mnie kochasz ?
Na brzegu serca przysiadło sumienie ...
odejdzie stąd lekkie, jak pióro dmuchawca

Przydrożna, ubożuchna, kapliczka.
Zgarbiona staruszka, z naręczem grzechów,
ubrana w śmieszny, wiekowy kapelusz,
co się przekrzywił, tak jakoś, na opak

Serce jak drzwi ma, szeroko otwarte.
Wiatr porywa modlitwy, jak wstążki,
fruną do nieba, a potem spadają chlebem
i przysiadają na pomarszczonej dłoni.

Chrystus o oczach pełnych nieba
nie przestaje czekać ...

*

Wszędzie można je spotkać. Czasem zapomniane przez świat i ludzi a czasem kochane, wyklęczane i wymodlone. Moje serce lgnie do tych ubogich kapliczek ... Smutno mi, że niszczeją ale takie wiekowe i nadgryzione wydają się prawdziwsze, naznaczone miłością, cierpieniem, szczęściem i biedą. Cieszę się, gdy gdy czuję tu obecność ludzi. Nie przeszkadzają mi ani sztuczne kwiatki, ani koszmarne znicze ... to modlitwa, kawałek cudzego serca ... jest piękne innym pięknem.

*

                     z przyjemnością  polecam  Malina M *                         

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj