DWIE BARBARY

To niezaprzeczalny urok mojej pracy
mogę oglądać i fotografować rzeczy dla innych niedostępne.

Święta Barbara, a właściwie dwie figurki Świętej Barbary, pochodzą z kościoła, o którym pisałam w poprzedniej notce. Obie są bardzo stare, zabytkowe i wyjątkowo piękne. Nie znajdziecie ich jednak w kościele, zwłaszcza ta pierwsza musi być odpowiednio chroniona.

FIGURA PIERWSZA 

  wczesnorenesansowa

Drewniana, polichromowana, przepięknie złocona,
Ta wczesnorenesansowa figurka powstała, na przełomie szesnastego i siedemnastego  wieku, w lokalnym warsztacie rzeźbiarskim. Jak ją zobaczyłam to aż dech mi zaparło.

Święta Barbara zwykle przedstawiana była w długiej szacie z rozpuszczonymi włosami i koroną. Figury świętych, w dawnych czasach wyposażane były w tak zwane atrybuty, czyli przedmioty pomagające w ich łatwym rozpoznaniu. Tu postać Świętej Barbary trzyma w rękach charakterystyczny dla niej atrybut – wieżę. Wieża to miejsce więzienia świętej Barbary, charakterystyczne trzy okna miały przypominać jej prawdę o Trójcy Świętej.

Maleńka figurka pierwotnie znajdowała się w jednym z ołtarzy bocznych pod wezwaniem Świętej Barbary. Była umieszczona w szklonej aediculi tuż nad tabernakulum, tam gdzie teraz umieszczony jest Krucyfiks. Figurkę otaczały anioły. W tej chwili figura jest zabezpieczona ołtarz w takiej formie, jak jest, z delikatnymi szybkami aediculi, nie zapewniał ochrony cennej figurze.

 tak wygląda ołtarz teraz

A tak mógł wyglądać, gdy znajdowała się w nim figurka. Zrobiłam fotomontaż, żeby łatwiej było sobie wyobrazić. Figurka w proporcji była zapewne trochę mniejsza ale tak lepiej chyba działa na wyobraźnię.

Ten cudny rokokowy ołtarz to prawdopodobnie dzieło rzeźbiarza Michała Ignacego Klahra Młodszego. Ołtarz jest drewniany, polichromowany, złocony. Wykonany w 1793 roku. O Mistrzu Klahrze pisałam poprzednio, przy okazji Ołtarza Głównego, z tym, że w przypadku tamtego ołtarza mamy absolutną pewność, co do autorstwa. Tu autorem jest najprawdopodobniej sam Mistrz ale też dzieło mogło powstać w jego pracowni, pod jego kierunkiem.

Na ołtarzu, po prawej stronie aediculi, autor umieścił atrybut Świętej Barbary, czyli wieżę. Figury Świętej Barbary mają czasem jeszcze inne atrybuty, miecz, od którego zginęła, kielich z Hostią jako symbol Eucharystii, przyjętej przed śmiercią, gałązkę palmową, symbol męczeństwa albo pawie pióro - symbol nieśmiertelności.

*

FIGURA DRUGA

barokowa

Drewniana, polichromowana, barok ludowy, powstała w lokalnym warsztacie rzeźbiarskim na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Tutaj widzimy więcej atrybutów, oprócz wieży z trzema oknami jest jeszcze kielich i miecz, symbol narzędzia które przyniosło jej śmierć.

*

HISTORIA ŚWIĘTEJ BARBARY

Święta Barbara to młoda, piękna i inteligentna dziewczyna, o ogromnej erudycji, silnej osobowości oraz odwadze, a przede wszystkim miłości do Chrystusa. Urodziła się około 285 roku w Heliopolis, mieście położonym w pobliżu Aleksandrii – ówczesnej wielkiej metropolii rzymskiej. Jej ojciec, możny poganin Dioskur nie szczędził pieniędzy na kształcenie córki, przeniósł się do Nikomedii (dzisiaj w Turcji) gdzie piastował wysokie stanowisko i  sprowadzał dla niej znakomitych nauczycieli filozofów.

W Nikomedii Barbara zetknęła się z wielkim filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Utworzone przez Orygenesa akademie w Aleksandrii i Cezarei należały wówczas do najlepszych w imperium. Pod jego wpływem a także wpływem jego ucznia Walentyna, nauczyciela retoryki, sztuki, muzyki, filozofii a także lekarza i kapłana, przyjęła chrzest i złożyła ślub czystości.

Ojciec dowiedziawszy się o tym uwięził ją w wieży. Głodził, straszył aż w końcu wydał rzymskiemu sędziemu. Dziewczynę wtrącono do więzienia. Próbowano torturami zmusić Barbarę do złożenia ofiary rzymskim bogom. Trudno sobie to wyobrazić - biczowanie maczugami, przypalanie ogniem, rozdrapywanie ciała aż w końcu obcięcie piersi i wyprowadzenie nago na miejsce stracenia. Była silna. Do więzienia chrześcijanie jakoś przekradli się i przynieśli jej Najświętszy Sakrament, to z  Niego czerpała swa siłę. Na miejscu stracenia namiestnik odczytał jej wyrok. Została ścięta mieczem, wykonawcą wyroku był jej ojciec Dioskur.

*

I na koniec jeszcze raz Ołtarz Świętej Barbary - aniołki mistrza Klahra.

Tak sobie patrzę na te anioły i patrzę ...
Patrzę na inne, z tego ołtarza. Kogo Mistrz przedstawił ?

.
Może znajomych albo przyjaciół, a może swoją rodzinę ?

Każdy anioł jest inny, każdy o czymś myśli.
Anioły od smutku, anioły od radości ... anioły od spraw beznadziejnych ...

Każdy anioł zapewne ma swoją własną historię,
historię, zapisaną dłutem rzeźbiarza.

*

                     z przyjemnością  polecam  Malina M *                        

jeśli podobał Ci się ten wpis to wejdź na liiil 
kliknij  zagłosuj