NA POCHYŁE DRZEWO

kozy skaczą a diabeł, jak ogonem machnie,
to pół nieba gwiazd pozamiata.

Urodziłam się w czepku. Nie powiem, przyniosło mi to szczęście w życiu ale początki tego szczęścia bardzo były trudne i pod górkę miałam.
A dokładnie rzecz ujmując to pod górkę mieli ci, co mnie kochali, o !

Po pierwsze urodziłam się paskudna ale to mały pikuś, z tego można wyrosnąć, gorzej, że urodziłam się z żółtaczką a w szpitalu zarazili mnie jeszcze jakąś paskudna bakterią. Ważyłam 2 600 byłam chudzieńka a na mojej cienkiej szyjce wyrósł ogromny czyrak, taki niespotykanie wielki. Nikt nie chciał się wtedy podjąć zoperowania czegoś tak małego i chuderlawego, jak ja. Wieszczono mi już nawet bliski koniec ... ale przecież w czepku się urodziłam ... czego lekarze nie mogli, to położna starym, wypróbowanym, przedwojennym sposobem ... przykładali mi poduszeczki z gorącym prosem i wrzód pękł - przeżyłam, wyćwiczyłam sobie przy okazji struny głosowe a rodzicielom nerwy.

Na długo szczęścia nie wystarczyło, jak tylko szyja się zagoiła nabawiłam się kokluszu. Dzisiaj młodzi pewnie nie wiedzą co to, ale wtedy młodzi dobrze wiedzieli. I znowu żadne lekarstwa nie chciały na takiego chuderlaka działać. Tym razem pomógł zaprzyjaźniony lekarz ... ni mniej, ni więcej, zalecił moim rodzicielom długie spacery z wózkiem, mieli mianowicie spacerować aż na odległe przedmieście i wozić mnie tam i z powrotem, wzdłuż wiejskiego zdroju czyli, za przeproszeniem, gnojówki. Powietrze wiejskie zadziałało, koklusz minął. Żeby nie było zbyt cudnie to zaraz zaczęłam chwytać anginę, za anginą. Wykańczałam kamienicę wrzaskiem a mój tatko nocami wkładał mnie do wózka, przywiązywał sznurek z jednej strony do rączki wózka a z drugiej do dużego palca u nogi. Jak zaczynałam serenadę wózek szedł w ruch bez wstawania z łóżka. Sąsiedzi woleli stukot kółek niż moje wrzaski. Chuchanie i dmuchanie, chowanie mnie pod klosz nic nie dało, w końcu lekarz wpadł na pomysł - posadźcie ją na śmietniku, może się uodporni. 

Koniec końców postanowiono na dobre zmienić mi klimat. Mamusia spakowała manatki i wyjechała ze mną na całe lato w rodzinne strony Tatusia, czyli do Sieniawy, nad San. Do domu Dziadków.

To tutaj

Widać, że dość duża już byłam. Dochodził mi prawie drugi roczek. Jak to w życiu bywa podobne kłopoty miała też siostra mojego Tatusia, ciocia Lusia. Dobrały się dziewczyny jak w korcu maku. Lusia przytargała do Dziadków dwoje dzieci, dwóch moich kuzynów: starszego ode mnie o dwa lata Januszka i Kubusia, dziewięciomiesięczne niemowlę. No cud był u Babci Zofii bo jeszcze inne dzieci tam gościły. Pewnego dnia rodzina hurtem gdzieś się wybrała, zabrali ze sobą dzieciaki, nawet starszego Januszka. W domu zostały dwie młode mamy, same, tylko z dwójką najmłodszych czyli z Kubkiem i ze mną.

Normalnie nic by się nie działo no ale kozy i diabeł, drzewo i ogon, wszystko na raz . Pech chciał, że na chwilę zostawiły mnie samą w ogrodzie. I ta chwila wystarczyła ! Pierwsze, co zrobiłam, to się skaleczyłam. Żaden dramat, powrzeszczałam trochę i wszyscy myśleli, że spokój będzie. I był, ale krótko. Nagle okazało się że mam potworną gorączkę i drgawki. Przerażone dziewczyny wpadły w popłoch. To nie były czasy karetek, zespołów reanimacyjnych i przychodni w pobliżu. Szczęściem niedaleko mieszkał doktor. Przyszedł, popatrzył, zbadał i wydał wyrok - tężec ... Niewiele mogę paniom poradzić, nie mam ani leków, ani możliwości, jedyna szansa jechać do Stalowej Woli, tam może być ratunek. Łatwo powiedzieć, gorzej wykonać. Wprawdzie w Stalowej mieszkała druga siostra Tatusia ale to mała pociecha ...
Nooo, możecie sobie wyobrazić - dziewczyny same, oprócz mnie drugi niemowlak, pieniędzy przy sobie nie mają a tu jeszcze San wylał, prom nie chodzi i o przeprawie mowy nie ma. Całkiem straciły głowę ale wyrok wisiał nade mną, więc szybko się pozbierały. Jedna została z maluchami a druga pobiegła po ratunek. Nikt jednak nie chciał ryzykować przeprawy przez wzburzoną rzekę. Uparła się aż w końcu spod ziemi wytrzasnęła starego przewoźnika, prawie na klęczkach ubłagała, żeby zaryzykował i ratował. I tak w piątkę przeprawiali się małą łódką przez rwący, rozlany San. Stary przewożnik, dwie zdesperowane młode dziewczyny z dwójką dzieci na rękach.. Dlaczego Lusia nie zostawiła komuś z sąsiadów swojego Kubusia tego nikt nie rozumiał, Ona chyba też, ale działały pod wielką presją, czasu na zastanawianie nie było.

Do Stalowej Woli dotarły wieczorem a tu znowu bies ogonem machnął.
Nie dość, że oberwanie chmury, to jeszcze w całym mieście zgasło światło. Wujek ze świeczką próbował ogarnąć sytuację. Oczywiście okazało się, że i tu pieniędzy nie ma. Po ciemku poleciał na najbliższą plebanię i od zupełnie obcego księdza pożyczył.  Zdążyli do lekarza, potem do szpitala. Udało się mnie uratować.


Co tam diabeł, ogon, drzewo i kozy. Miałam szczęście.
Czepek ? nie, to nie czepek, to Ktoś, kto kocha mnie bardziej niż siebie, Ktoś, komu żadne niebezpieczeństwo, żaden strach, żadna woda ani ogień nie stanie na drodze, kiedy ja potrzebuję ratunku.

*

                     z przyjemnością  polecam  Malina M *                        

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj