WESPÓŁ W ZESPÓŁ

OBA DWA

MÓJ BRACISZEK I JA  

 i nasze wspólne, cudowne, dzieciństwo. 

Trochę hultajska z nas była dwójeczka.
Ręka w rękę, gdy trzeba było coś zmalować. Dwie domowe, chodzące niewinności. Co złego to nie my! A skąd !!! kwiatek sam spadł z parapetu trzeciego piętra, prosto na tulipany sąsiadki, mamci majtki też całkiem przypadkowo sfrunęły na ogródek sąsiada, talerzyk, ze ślubnego serwisu, sam się stłukł a sąsiadce z parteru język krasnoludki pokazały.
My - nieeee !!! a skąd ! gdzież tam, takie dwa geniusze !

Ale od początku. Był piękny, wiosenny, niedzielny ranek. Wcześniej nic nie zapowiadało mojego przyjścia na świat, bo jeszcze dobre, długie, trzy tygodnie były przede mną. Niestety, niedziele to mają do siebie, że przed niedzielami bywają soboty. A w sobotę moja bojowa Mamcia postanowiła wypastować wszystkie podłogi w domu. Jak postanowiła, tak też uczyniła i dodatkowo jeszcze wyfroterowała te podłogi, jeżdżąc na ... specjalnych szczotkach. Niedzielny poranek zaskoczył więc moją Mamusię. Urodziłam się romantycznie, o poranku, w ostatnim dniu wiosny. Tak, tak, niedługo znowu mam urodziny, nieuchronnie zmierzam do piątej młodości. A żeby jeszcze romantyczniej było, to urodziłam się w czepku. Moje przyjście na ten świat powitał tubalny śmiech lekarza. Cóż – wyglądałam, hmm, nieco pokracznie. Ważyłam tylko 2.60 ale za to mierzyłam aż 60cm długości. Ale pająk ! dłuuugie nogi, dłuuugie stopy, długie ręce i na dokładkę do tego wszystkiego długiego mała, chuda, odrobina.

Czasy były wtedy ciężkie, wyprawkę dostawało się z pracy, z przydziału. Tatuś przyniósł więc do domu tetrę na pieluchy i żółtą flanelę na kaftaniki. Akurat żółta wtedy była w sprzedaży. Babcia poszyła mi piękne, żółte kaftaniki ale pech chciał, że na świat przyszłam z żółtaczką. No cud moi przynieśli do domu – chudy żółty pająk w żółtym kaftaniku. Cioteczka, co akurat w odwiedziny do nas przybyła, stwierdziła, że tak brzydkiego dziecka, to jak żyje nie widziała. Dałam popalić swojej rodzince, oj dałam. Przez pierwsze miesiące całymi nocami ryczałam tak niemiłosiernie, że trzeba mnie było bez przerwy nosić na rękach. Danusia padała, noszenie padło więc na Antosia. Wtedy mój Tatuś wpadł na genialny pomysł. Wkładał mnie na noc do wózka. Do wózka przywiązał sznurek, drugi koniec sznurka przywiązywał do dużego palca u nogi. Jak rozpoczynałam wycie to Tatuś za pomocą sznurka przyciągał wózek a potem nogą go odpychał i tak do znudzenia, czyli do mojego uciszenia. Sąsiedzi odetchnęli, bo stukot kół, w porównaniu z moimi koncertami, to był mały pikuś. Co roku Rodzice prowadzili mnie do fotografa. Sadzali na krzesełko i kazali patrzeć, gdzie pofrunął ptaszek.

Ptaszka nie widziałam, za to ze strachu robiłam koszmarnego zeza ... Dzieckiem byłam wyjątkowo strachliwym. Gwizd parowozu sprawiał, że rzucałam się na peron i dostawałam ataku histerii, podobnie było gdy zobaczyłam wąsy mojego Dziadzia, no tragedia ! Tak było do czasu, gdy urodził się mój Braciszek. O dziwo zamiast zespołu zazdrości przeżyłam zespół miłości i od razu przyjęłam braciszka.  Trzeba go było nawet przed przejawami mojej miłości chronić. Duża już byłam, ale jak mi nie dali wózka do wożenia to ponoć ryczałam jak syrena. Tylko do tego zdjęcia, wyjątkowo, pozwoliłam kuzynce Wituszka powozić. Przekupili mnie, jak widać, książeczka do nabożeństwa.

Braciszek był zaprzeczeniem mnie, urodził się grubiutki, okrąglutki no i wesolutki. Wynagrodził rodzinie wszystkie nieprzespane noce. Byliśmy zgodnym rodzeństwem, ale wojny na poduszki nie były nam obce. Ba, prowadziliśmy znacznie poważniejsze w konsekwencjach wojenki. Krótko mówiąc, tłukliśmy się czasem jak jasny gwint. W dzieciństwie to ja byłam prowodyrem, ale zanim się obejrzałam przywództwo objął Braciszek. I tak zostało nam aż do lat młodzieńczych.

Faaajnie było.

Bawiliśmy się na podwórku w podchody, graliśmy w palanta, w dwa ognie a nawet w cymbergaja. Jak było zimno to w domu, na tapczanie, robiliśmy sobie wigwam ze starego koca i krzeseł. Wokół tapczanu była puszcza i wyły wilki, a nasz wigwam niby na drzewie był rozbity. Przynosiliśmy na to drzewo zapasy żywności: chleb z masłem i z cukrem, a przede wszystkim nasz najważniejszy, dziecięcy przysmaku - zaprażkę. Zaprażką nazywa się w naszym domu zasmażkę. Wrzucaliśmy na patelnię kawał masła, trochę mąki i duuużo cukru. A potem mocny ogień !!! ... Gotowe było jak całkiem zbrązowiało. Pachniało jak w niebie, albo jak w cukierni. W wigwamie spożywaliśmy te rarytasy i, ma się rozumieć, koniecznie przed obiadem musieliśmy spożyć. Na tapczanowym drzewie planowaliśmy różne takie wyprawy wojenne a nasi żołnierze to były pionki od chińczyka. Graliśmy też w bierki i w karty. Wiadomo, po kryjomu wyciągaliśmy te dorosłe karty i wtedy kanasta, makao, tysiąc i wojna odchodziły, aż miło ! Nigdy nie byłam królewną, jeśli już, to byłam dzielnym Zorro, w kapeluszu i z kapą na plecach. Ech - te nasze szpady z kija do wędki. Że nie wydłubaliśmy sobie oczu, to cud.

.
Pecha mieliśmy po równo
Ja byłam pierwsza więc wszelkie rodzicielskie eksperymenty odbywały się na mnie, to ja ze strachu, że mam czwórę z królowej nauk musiałam "naobkoło" domu latać. Braciszkowi lżej było, on już nie musiał. Za to musiał nosić po mnie różne rzeczy, od sweterków zaczynając, na rajtuzach kończąc. Oj, cierpiał biedaczek. Ale za to później, kiedy oboje chodziliśmy do ogólniaka i kiedy modne były dzieci kwiaty, sam pożyczał ode mnie, a to kwiecistą bluzkę, a to kolorową kamizelkę. Spodni nie wymienialiśmy, bo nie pasowały, tym razem ja cierpiałam, bo nosiłam zwykła "szariki" a Wituś dostał levisy. Katana od braciszkowych spodni była dla mnie jak ulał, to sobie pożyczałam na randki.

.
Zdjęcie z ogólniaka, ja w ostatniej klasie, braciszek w pierwszej. Mam tu straszną fryzurę, długie, cienkie, koszmarne włosięta. Normalnie zawijałam włosy w ślimaki wokół uszu, jak pensjonarka, ale na szkolną imprezę to sobie rozpuściłam. Braciszek też długie włosy nosił. I moją kamizelkę. Lubiłam jego klasę, wśród "dzieciaków" mogłam czuć się ważna. Nie myślcie tylko, ze tak chodziliśmy do szkoły. Ooo, co to, to nie ! granatowe mundurki grzeczniutko się wtedy nosiło. Zdjęcie zrobione zostało na szkolnych Andrzejkach, każda klasa bawiła się u siebie, na korytarzach odbywała się wymiana międzyklasowa ...

A to zdjęcie u nas w domu, w dużym pokoju. 

Tak całkiem bajkowo to jednak nam nie było. Oprócz zabaw i lekcji mieliśmy konkretne obowiązki. Braciszek codziennie latał "do Juli" czyli do sklepu. Mały chłopczyk z wielkim dzbankiem na mleko, tak go do dzisiaj znajomi wspominają. Nie było lekko, musiał też obierać ziemniaki. Ja latałam do piekarni po chleb, musiałam też zmywać naczynia. Nie tylko zmywarek nie było ale ciepłej wody w kranie też. Mycie skomplikowane było. Pływające tłuszcze przyklejały się do ścian szaflika ... brrrr. Oj nie zapomnę jak braciszek chciał na podwórko to koledzy rządkiem siadali i obierali ziemniaczki, aż miło. Sprzątanie i podłogi to różnie nam przypadało. W zależności od okoliczności i od tego, co i kiedy które z nas zmalowało. Kiedyś nabałaganiliśmy niewąsko i za karę mieliśmy umyć podłogę w przedpokoju i w naszym pokoju. Rodzice poszli a my dalej się kłócić kto myje większe. W rezultacie Braciszek zamknął się w pokoju a ja koniecznie chciałam tam wejść. Ja ciągnęłam drzwi, braciszek trzymał, ale jak znienacka puścił to sruuuuuu – poleciałam z drzwiami, drzwi trzasnęły z impetem we framugę i szyba z hukiem wyleciała. Niestety tak pechowo, że zahaczyła o moją rękę i wyrwała kawałek ciała . Nooo – to się wystraszyliśmy !!! ręka na moment zrobiła się biała a potem to już fontanna, jak w rzeźni. Szczęściem na parterze lekarz mieszkał. Popędziłam co sił a przestraszony braciszek szorował schody, żeby ślady przestępstwa zmyć. Oj, – oberwało się nam !!! Nie przyznaliśmy się, jak było naprawdę, a w zamian za piękną historię, sprzedaną Rodzicom, Braciszek mył za mnie podłogi przez dwa miesiące. Do dzisiaj mam bliznę na prawej dłoni. Kiedyś miała kształt litery V ale po 20 latach coś zaczęło się dziać, wylądowałam na onkologii z 90 procentowym rokowaniem na złośliwy nowotwór. Dziękować Bogu wynik brzmiał - ciało obce i komórki typu ciała obcego. Ech – drobinka szkła została, 20 lat siedziała sobie, drażniła aż w końcu coś zaczęło "wypuszcza korzonki" między palce i ścięgna. Mistrz, nad mistrzami, mnie operował, w trakcie operacji musiałam ruszać palcami i uratował mi rękę. Takie to czasem bywają efekty zbyt krewkich wojenek.

Brata mam najlepszego na świecie. To jest ktoś, do kogo mam absolutne zaufanie i za kogo dałaby sobie obciąć rękę. W dorosłym życiu oczywiście żadnych takich tam bitew, ani podjazdowych wojenek, nie prowadzimy. Prowadzimy za to razem firmę. Od 35 lat. I wyjątkowo dobrze nam się razem pracuje. Tu zdjęcie z uroczystości wręczania nagród. Z dumą oboje pozujemy do fotografii. Widać po naszych minach, że zgoda buduje. Wespół, w zespół, oba, dwa, mój braciszek i ja. Obok nas stoi jeszcze wspólnik. Ale to temat na zupełnie inne opowiadanie.

Pewnie pojawi się na moim nowym blogu
ale o tym jeszcze ciiiii

*

                        z przyjemnością polecam Malina M *                          

strona liiil