JEST GDZIEŚ

świat, którego dawno już nie ma

Babcia szyje sukienkę z falbankami :
Zazulciu - ależ z ciebie strojnisia ! 
Dziadziu lepi falbaniaste pierogi :
Zazulciu - na, masz ! spróbuj !

Zazulcia dawno wyrosła i posiwiała. Już nie przypomina małej, wesołej, kresowej, biedroneczki. I tylko jak dawniej, uśmiecha się do Dziadzia - za takie pierogi odda największe frykasy świata ! Nauczyła się. Lepi z takimi samymi falbankami, tak samo przed lepieniem nie może wytrzymać i robi sobie kulkę z samego nadzienia - na, masz Haniu ! spróbuj ... dobre ?

Tylko strojnisia z Zazulci żadna. Od młodości tak samo: proste bluzki klasyczne żakiety, gładkie sweterki, żadnego tam szaleństwa . Ale w dzieciństwie !!! W dzieciństwie to z Zazulci był prawdziwy cukiereczek.

Bo w dzieciństwie Zazulkę stroiła Babcia. Sama wszystko jej szyła.
Czyż nie piękna sukieneczka z falbankami ? no, czysto kresowy aniołek !

Moja babcia miała wyjątkowy dryg do szycia a przy tym zmysł elegancji. Babcia potrafiła, niczym rasowa modystka, wyczarować najprawdziwszy kapelusz, żakiet, czy sukienkę. Skąd w babci takie zamiłowania i talenta ? Jak to skąd ? Ze Złoczowa oczywiście !

Bo w Złoczowie moi Pradziadkowie, pomijając krótki czas, kiedy z racji pracy Franciszka mieszkali na Zamku Sobieskiego, wynajmowali mieszkanie w kamienicy czynszowej. W tamtych czasach większość kamienic należała do Żydów. Jak to Żydzi mawiali - wasze ulice, nasze kamienice. Mieszkanie było wielkie, zajmowało całe piętro. Nic dziwnego, na tyle osób. Od strony podwórza do kamienicy przylegała oficyna. W oficynie mieszkał właściciel, Żyd, z zawodu krawiec. Krawiec, jak to dawniej bywało, miał bardzo liczną rodzinę. Marzył o posiadaniu syna ale jakoś bociany same córki mu przynosiły. Dokładnie osiem córek, tyle ile było panienek Zielińskich w mieszkaniu na pierwszym piętrze. Dziewczynki świetnie między sobą się dogadywały. Tak jakoś wiekowo się podobierały, że każda Zielińska miała przyjaciółkę Żydóweczkę. Babcia Walercia przyjaźniła się z Fancią. Fancia nosiła warkocze, była wesoła i ciągle Walercię zapraszała do domu. A w domu żydowskie specjały. Bubały albo słodkie ryby z rodzynkami. Fancia miała coś, czego Walercia zazdrościła jej z głębi dziewczęcego serca. Otóż Fancia dostała od cioci z Ameryki maszynę do szycia, prawdziwą maszynę do szycia, dla lalek. To była przepiękna, specjalna, maleńka maszyna Singera. Niby dla lalek ale szyła na prawdę. Dziewczynki biegały do krawca po nauki a on ze śmiechem pokazywał i jeszcze dawał kolorowe gałganki. No to czarowały dla lalek stroje a czarując uczyły się sztuki prawdziwego kroju i szycia. Czas pokazał jak bardzo ta sztuka okazała się w dorosłym życiu przydatna. W życiu, w którym wojna zmieniła wszystko. Ale zanim wojna to wszystko zmieniła Walercia zdążyła jeszcze nauczyć się prawdziwej, bo dorosłej, elegancji. Chociaż, tak prawdę mówiąc, to elegancji akurat nauczyć się nie da, to się ma, albo tego się nie ma.

Moja babcia umarła jak byłam malutka ale jej siostry, czyli moje "cioteczki" (tak naprawdę cioteczne babcie) w zastępstwie, wbijały mi do głowy "co każda kobieta wiedzieć powinna". A o modzie, według cioteczek, wiedzieć powinna dużo. O modystkach też. Przed wojną modystka na Kresach, to była prawdziwa instytucja, taki salon najnowszej mody. Przynajmniej tak było w przedwojennym Lwowie i Złoczowie.

Pamiętacie zdjęcie z powozem ? Na zdjęciu w powozie siedziała moja cioteczka Kajka. Przy okazji dyskusji o modystkach obiecałam, że pokażę zdjęcie cioteczki.  W kwestii modystki najbardziej nadaje się to zdjęcie ślubne. Zdjęcie trafiło do mnie, bo Kajka wprawdzie trzech mężów miała ale dzieci nie. Całą wiedzę o kobiecości przelewała więc na mnie, podobnie jak miłość do wnuków. Cioteczka mieszkała w Warszawie jeszcze przed wojną. Po wojnie też. Jeździłam do Niej często i godzinami rozmawiałyśmy o tamtym świecie, tamtych czasach. Jak twierdziła cioteczka wtedy były sukienki normalne i takie na specjalne okazje i na bardzo specjalne okazje . Po te na bardzo specjalne okazje "panie z towarzystwa raz do roku udawały się do modystki, do Lwowa" W nas takie terminy, jak „panie z towarzystwa” które to się „udawały” wywołują uśmiech ale taki był wtedy mieszczański świat.  Mojego pradziadzie Franciszka na lwowskie modystki dla ośmiu córek raczej stać nie było, chociaż bardzo dobrze zarabiał. Co innego śluby, ślub bez modystki nie był ważny i już. Po ślubie Kajka  mogła sobie pozwolić, nawet kilka razy do roku, na wyprawę do modystki, albo we Lwowie albo w Warszawie. Mąż Kajci pracował wtedy w MSZ więc żona ministerialnego urzędnika miała „święty obowiązek wyglądać”. 

Do ślubu moja babcia Waleria też oczywiście miała strój od modystki. Nie tylko toczek i dodatki ale też i całą suknię. To pierwsze zdjęcie ślubne, to właśnie jest zdjęcie moich Dziadków. Teraz portrecik wisi u mnie w pokoju a oni patrzą i pewnie się do mnie uśmiechają ... inaczej być nie może, przecież bardzo mnie oboje kochali .

*

Zazulciu - ależ z ciebie strojnisia ! 
Zazulciu - na, masz ! zjedz !

Często opowiadam o życiu słowami moich dziadków i moich cioteczek.
Słowa rozsypane, jak stare fotografie, układają się w tamten świat. 
Mój świat, którego kiedyś być może nie będzie ...

 *

                       z przyjemnością polecam  Malina M *                          

strona liiil