J JAK JUBILEUSZ

a kto jest jubilatem ?  niestety - ja
Jak widać na fotografii nieuchronnie zbliżam się do trzeciej młodości.
A widać nieco za mgiełką ... "przez pończochę" dawniej się mawiało.

Nie mogłam z wrażenia spać, wstałam jak było jeszcze ciemno, ubrałam najlepszą sukienkę z Mody Polskiej i włoskie pantofle, trochę zdarte ale nic to. Po raz setny powtórzyłam w myślach regułkę powitania i wyszłam z domu. Pełna nadziei, z głową w chmurach, szłam do pierwszej w moim życiu pracy. Był piękny październikowy dzień. Trzydzieści pięć lat temu ...

To było wymarzone wojewódzkie biuro projektów, a właściwie oddział terenowy tegoż biura. Pewnie wszyscy młodzi tak przeżywają start w dorosłe samodzielne życie. W głowie miałam tysiąc pomysłów.
Pierwszy dzień był bardzo sympatyczny koleżanki i koledzy życzliwi, żyć nie umierać! wprawdzie pensja mniej niż żadna ale byłam wtedy na utrzymaniu rodziców więc pomyślałam, jakoś przeżyję.
Upsss - miłe złego początki.. Cóż, uczelnia kształciła wszechstronnie, potrafiłam zaprojektować lotnisko ale jakoś lotniska nikt żądać ode mnie nie chciał, za to szef wręczył katalog i polecił zrobić prozaiczne zestawienie stolarki - o matuniuuuu !!! czarna magia, wymiary w świetle ościeży, ościeżnicy a do tego drzwi lewe, prawe, ojjj - lewa byłam z tego. Cóż uczelnie zakładają, że prozy życia, życie nas nauczy.

Dostałam taką lekcję życia przez pierwszych pięć lat, że wydawało mi się że do piekła przychodzę!!! I nie chodzi o tę prozę, tego uczy się szybko, niestety w układ ludzi wchodzi się bardzo powoli. A jeśli na dodatek ma się studia i zostaje asystentem to pozostali asystenci bez studiów zaczynają wykazywać jakim to jesteś tumankiem.
A praca na akord. No zgadnijcie kto najmniej zarabiał ? kto marzył by osiągnąć pensję sprzątaczki? Z projektami na akord jest tak, że są te dobrze płatne, mało roboty i dużo pieniędzy i te, w których napracujesz się jak durna a pieniędzy niet. Przychodził podział projektów to słyszałam " co?! takie g*wno, niech Hanka to robi" no i tłukłam się po małych wioseczkach, mierzyłam dwa szkolne klopiki z serduszkiem a moim zadaniem było doprojektować trzeci. A jeszcze szef kpił sobie - co mi  pani tu napisała ? - no WC w szkole podstawowej, a co to jest WC ? ... ??? nie wie pani ? Water Closed, że closed to widzę a gdzie tu szanowna pani water ? no fakt - sławojka bez wody.

Trwałam tak 5 lat i może bym zrezygnowała ale bezpośredniego szefa miałam bardzo mądrego i starszy kolega, architekt ze Lwowa, podnosił mnie na duchu i w końcu przyjeżdżał do nas wspaniały sprawdzający, taki człowiek renesansu, doskonały architekt, pasjonat lotnictwa. Budował modele samolotów i pisał wspaniałe wiersze a do tego miał poczucie humoru. Był wielki duchem i ciałem. Do swojej Syrenki z biedą się mieścił. Syrenka była stara, straszna ale nadał jej wdzięczną nazwę Messalina. Pewnego dnia stwierdził, że dość szkolenia i wycisku.

Prawdę powiedziawszy to wdzięczna jestem za te lata.
Popłakałam sobie ale czego się nauczyłam, to moje. Jak tylko pojawiła się możliwość ucieczki z tego piekła natychmiast zgłosiłam się na studia podyplomowe z konserwacji zabytków. Te dni, kiedy jeździłam na uczelnię, to były jedne z przyjemniejszych w całym tygodniu a do tego studia podyplomowe to zupełnie co innego niż podstawowe, wykładowcy traktowali nas jak partnerów, my uczyliśmy się od nich wiedzy o zabytkach a oni od nas tej wykonawczej. Bardzo chciałam być projektantem ale do tego potrzebne są uprawnienia. Następne schody ... trzeba było iść do pracy na budowie. No to poszłam, przypadło mi budownictwo wiejskie, nic nie pamiętam oprócz tego, że ciągle latałam po bukaciarniach a tych zwierzaków to ja się boję. No - nadszedł czas - złożyłam odpowiednie papiery i uprawnienia dostałam.. I tu zaczął się jaśniejszy czas w mojej pracy. Projektowałam samodzielnie i sama podpisywałam. Pierwszy trafił mi się pałac w Stanowicach. Po kilu latach złożyłam papiery na uprawnienia konserwatorskie. Byłam dumna jak pawica - dostałam uprawnienia z numerem 1 w naszym województwie. Teraz w biurze spoglądano na mnie łaskawszym okiem. Robiliśmy wielkie projekty, małe projekty, całe osiedla brrr wielkopłytowe, drogi, fabryki ... niestety, jak to w okresie słusznie minionym pracę mieliśmy ale owoce tej pracy zwykle na półkę trafiały.

W końcu w 1991 roku biuro padło, rozwiązało się, jakieś szczątki przy szefach oddziałów pozostały. Zostałam bez pracy. Bardzo dobrze współpracowało mi się z kolegą architektem, pięć lat młodszym. Postanowiliśmy oboje założyć własną firmę. Nie mieliśmy niczego, oprócz desek kreślarskich i kompletu rapidografów. Mieliśmy za to luksus - mój Tato był konstruktorem świetnym i znanym. Zarejestrowaliśmy firmę i rozpoczęliśmy działalność, każde w swoim domu , zabierając rodzinie miejsce na ustawienie deski. Projekty odbijaliśmy gościnnie a składanie odbywało się w nocy, u mnie w kuchni , bo kolega miał małe dziecko. Po roku namówiliśmy mojego braciszka, też konstruktora, żeby dołączył. Stworzyliśmy zgrane trio, silną grupę. Wtedy powstał nasz znaczek firmowy, który przetrwał do dzisiaj.

Byliśmy biedni jak myszy ale pełni zapału. Zrobiliśmy sobie dokładny plan tego, do czego chcemy dojść. Po pierwsze wynajęliśmy mały lokal, po drugie przystąpiliśmy do wyrabiania sobie nazwiska, czyli marki. Nie ma lekko, żeby wyrobić sobie nazwisko trzeba dobrze zrobić kilka projektów, niestety, żeby zdobyć projekt trzeba mieć nazwisko. Teoretycznie pat, jedyne wyjście to zdobyć temat w przetargu podając cenę sporo poniżej wartości albo wygrać konkurs. Wiele lat tak właśnie buduje się firmę. Niską ceną udało nam się zdobyć pierwsze większe zlecenie - projekt odtworzenia starówki w Lubinie. Dwa kwartały urbanistyczne, kilka lat pracy, która dała satysfakcję.

To pamiątkowa makieta.
eeech - kto dzisiaj makiety robi. dzisiaj fantastycznie rysuje się w przestrzeni ale wtedy o rysunkach 3D można było tylko pomarzyć..

Pierwszym konkursem, który wygraliśmy był  konkurs na koncepcję renowacji "Domu na Wzgórzu" w Krzyżowej. Miejsca niemal świętego. To tam, gdzie von Moltke planował zamach na Hitlera a Mazowiecki spotykał się z Kohlem. Startowały znane biura, nagrodą był projekt techniczny.

To był dla nas bardzo prestiżowy projekt, pierwsze otarcie się o wielki świat. To były lata dziewięćdziesiąte. Mieliśmy już wtedy komputer i to był jeden z pierwszych projektów rysowanych w auto-cadzie. Ech - nie zapomnę spotkań z komisją , ludzie z całej Europy, mówią po niemiecku, angielsku, francusku a my ani be, ani me, ani kukuryku. Ciężki wstyd rozmawiać przez tłumacza ale przecież po rosyjsku rozmawiań nie będziemy, po niemiecku to ja na tyle, na ile w szkole, a na studiach, w ramach romantyzmu, wybrałam sobie język włoski. Niestety, po włosku to tylko jeden poliglota, Holender  rozmawiał. Niesamowity facet, podobny do Profesora Filutka z Przekroju. Podszedł do nas na drugim spotkaniu i powiedział - "ja siem nauczem" po dwóch miesiścach dogadywaliśmy się po polsku.

Z tym projektem wiążą się szczególne wspomnienia. To był czas, kiedy Zachód był dla nas magicznym światem, cywilizacyjnie odległym od naszego o lata świetlne. Nigdy nie zapomnę pierwszego starcia z rzeczywistością. Korekta projektu odbywała się co miesiąc. Do Krzyżowej zjeżdżała komisja z całego świata, dzień wcześniej my, projektanci, jechaliśmy do Wrocławia i tam, w siedzibie Fundacji, starszy niemiecki profesor dokonywał przeglądu i dawał uwagi. Jakie było nasze zdumienie kiedy pierwszy raz popatrzył na projekt, pokiwał z uznaniem i zapytał jak to rysowaliśmy ... nie mieściło mi się w głowie, że nie zna rysunków komputerowych. Myślałam, że my za nimi o wiek a okazało się, że niekoniecznie. Zaskoczyliśmy komisję. Tam pracuje się inaczej. U nas wiadomo, wszystko na głowie. Profesor projekt przekopał, wywrócił do góry nogami, no to my, po powrocie do domu, podzieliliśmy rysunki i do rana było gotowe, jak za dobrych, studenckich czasów. Przyjeżdżamy do Krzyżowej, Komisja się zbiera, sekretarz referuje wczorajsze spotkanie, Komisja pyta co my na uwagi więc my wyciągamy gotowe rysunki - poprawione. No, faceci najpierw zdębieli a potem wstali i zaczęli bić brawo, na co myśmy zdębieli. U nas to normalka, u nich takich rzeczy nie bywa, u nich wszystko poukładane, w swoim czasie.

Wspomniałam sobie dzisiaj, jubileuszowo,
ten pierwszy projekt z przetargu i pierwszy projekt z konkursu.

Ta moja druga praca okazała się ostatnią. Daj Boże dotrwam tu do emerytury i jeszcze kilka lat dłużej. Biuro trwa do dzisiaj, ponad dwadzieścia lat. Jak każde miało projektowe wzloty i tragiczne, finansowe, upadki. Przez ten czas przewinęło się tylu wspaniałych ludzi, z tyloma utrzymujemy kontakt. Zwykle trafiali młodzi ale byli też doświadczeni a nawet emeryci.. Młodzi u nas robili uprawnienia, Politechnika przesyłała nam też studentów na praktyki. Pamiętałam swoje młode lata i wycisk, pamiętałam łzy, więc obiecałam sobie - nigdy nikomu ! Lubię pracować z młodymi ludźmi, są tacy kreatywni bojowi. Czasami przypadło mi sprowadzanie na ziemię: upsss - przykro się mówi - chłopcy pomysł osiedla super ale jak tu wykręci śmieciara ? śmieciara nie dała rady, pomysł pofrunął do kosza a mnie serce bolało. Młodzi odchodzili, zakładali własne firmy. Współpracujemy teraz często i spotykamy się. Mieliśmy też, a jakże, biurowe dzieci. Czekałam na nie tak, jak wszyscy w biurze. Mogę powiedzieć, patrząc wstecz, że zbudowaliśmy coś, na kształt domowo-przyjacielskiej firmy. Jedziemy na tym samym wózku, jak my nie mamy pieniędzy to i oni nie mają i czekają ile trzeba, czasem nawet na papier pożyczają. Miałam to szczęście, że nigdy pracownik mnie nie oszukał. I miałam radość, że chyba mnie lubili.

O projektach opowiadałam i man nadzieję jeszcze długo będę tu opowiadała. Na koniec pokażę jeden, łączący stare i nowe.
To tyle wspomnień starszawej pani
hmmm - jubileuszowych.

                       z przyjemnością polecam Malina M*                         

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj