JAK ZOSTAŁAM ARCHITEKTEM

AUTOPORTRET

 z pędzlem w zębach

i Królową Nauk

Dlaczego akurat Królową, ano matematyce zawdzięczam to, że zostałam architektem. Matematyce, a dokładniej mówiąc naszemu Matematykowi. Ale od początku: ja jestem z wyżu demograficznego, wtedy dostanie się na architekturę bez punktów za pochodzenie, graniczyło niemal z cudem. Zdecydowana w szkole to ja byłam "dziko". Raz chciałam być reżyserem, drugi raz znowu chirurgiem ... hmm, nie da się ukryć pokrewne profesje. Moi dwaj przyjaciele niezmiennie wybierali się na politechnikę. W ostatnim tygodniu, przed składaniem papierów, nagle mnie oświeciło - też idę na politechniczne studia.  Najbardziej kochałam język polski i Królową Nauk, a że od zawsze lubiłam rysować, to połączyłam te elementy i wyszła mi architektura. Problem w tym, że ludzie zdający na architekturę, zwykle rok albo i dwa, uczyli się prywatnie rysunku. Ludzie w technikum budowlanym mieli taki przedmiot, jak geometria wykreślna, w ogólniaku tego nie było. Problem w tym, że egzamin z rysunku, to nie egzamin z malarstwa, tutaj elementy geometrii wykreślnej i odpowiednia "kreska" to podstawa.

taką oto mam "kreskę"

Lubię ryzyko, więc zaryzykowałam. W razie klęski mogłam zdawać na inny kierunek. Egzamin z rysunków odbywał się u nas dużo wcześniej, niż pozostałe egzaminy. Nic dziwnego, to pierwszy przesiew. Kandydatów był tabun. Kilka dni trwał egzamin. Prawdę powiedziawszy nie liczyłam na zdanie. Ludzie byli doskonale przygotowani. Jeden z tematów : narysuj z pamięci 4 dowolne obiekty. Pamięć i owszem, mam, ale narysować ???! Narysowałam - mgliście nieco i nieco wrażeniowo. Chyba jeszcze bardziej wrażeniowo, niż ten kościół wyżej. Szczęka mi opadła, jak zobaczyłam kolegę obok - rysował Bazylikę Świętego Piotra w Rzymie i to z detalami ! Z czym ja do gościa ! Jednak cud się zdarzył i wprawdzie w "stanach średnich", ale zdałam. Fruwałam z radości, światełko w tunelu zamigotało. Jeszcze wszystko przede mną. Mam jeszcze asa w rękawie, to Królowa Nauk. Wiadomo, że jeśli architekci czymś grzeszą, to  w ogólności nie jest to raczej matematyka. Przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.

Nadszedł termin egzaminów z matematyki. Bałam się straszliwie. To był egzamin pisemno-ustny. Dostaliśmy zadania, po rozwiązaniu była część, przeznaczona na pytania teoretyczne. Ręce mi się trzęsły, zdenerwowana byłam do granic wytrzymałości. Zadania zostały rozdane, uffff - o niebo łatwiejsze, niż na zwykłej klasówce. No tak, może i były łatwiejsze, ale mnie wyleciał z głowy wzór, potrzebny akurat do rozwiązania pierwszego zadania. Pytać sąsiada nie miało sensu, bo tu walka o być, albo nie być. Pokombinować na brudno nie było szansy, bo kartki podpisane i "ściśle zarachowane". A w moim umyśle czarna otchłań, nic, zero, null, wzoru nie pamiętam i marne szanse, że aż tak zdenerwowana, sobie przypomnę. Przypomniałam sobie za to krzaki naszego Stefcia. Ano, pani koleżanko, prosto nie da rady to trzeba w maliny, znaczy w krzaki ... Kłujące były. Kombinowałam, jak cztery konie pod górę, coś mi wyszło, ale pewności nie miałam, że to. Ryzyk, fizyk - założyłam, że dobrze i wyprowadzony wzór zastosowałam do zadania. Pozostałe zadania były już normalne. Skończyłam. Zaraz jednak "zaczęła mną targać" niepewność: a jak wzór nie taki ? W końcu doszłam do wniosku, że nie jestem w stanie niczego już wymyślić, a jak jeszcze posiedzę trochę nad tym, to nie będę już w stanie na żadne teoretyczne pytanie odpowiedzieć.

Zamknęłam oczy i podniosłam rękę. Coś się pani stało ? zapytała mnie "wysoka komisja". Już skończyłam, odpowiedziałam. Komisja lekko się zdziwiła - no to proszę bardzo. Podeszłam do stołu, rozłożyłam kartki z zadaniami. To proszę od pierwszego zadania, uśmiechnął się do mnie pan. No, pierwsze to właśnie było to pechowe. Uff - nabrałam powietrza i ruszyłam - najpierw wyjaśniłam, że "mi się zapomniało" a potem, po kolei, opowiadałam co, z czego, mi wynikało. Przebrnęłam jakoś przez ten wzór, komisja miała trochę dziwne miny, ale brnęłam dalej. Podałam końcowy wynik i mówię: teraz przechodzę do drugiego zadania, a komisja na to: jak to do drugiego? a to pierwsze ? Tu zrobiłam zdziwione oczęta, jak to pierwsze ? no proszę dalej, pierwsze, do końca, wyjaśniła Pani z komisji ... Tu mnie olśniło i wyparowałam: aaaa - do końca ! dalej to ja już nie robiłam, bo dalej to banalne rachunki ... Zrobiła się cisza. Tym razem to komisja miała zdziwione oczęta - powiada pani: banalne rachunki ? No to my pani już podziękujemy ... !!! Zrobiłam się czerwona, jak ta piwonia, bąknęłam dziękuję, wyszłam na korytarz i dostałam histerii. I co ???? pod salą czekali Andrzejek i Henio. Zdałaś ??? - oblałam !!! ...... Ech, fajnie jest mieć prawdziwego przyjaciela, a jeszcze fajniej dwóch.

Zabrali mnie do domu, pocieszali jak mogli i obiecali, że rano przyjdą i pojedziemy znowu, tym razem żeby zobaczyć wyniki. Nigdzie nie jadę !  Kropka ! Jedziesz, jedziesz ! Rano stawili się obaj i wytargali mnie z domu. Marudziłam jak ta durna i na pociąg nie zdążyliśmy. Szczęściem był autobus. Pod dziekanatem zebrał się spory tłum, o 12 pani wywiesiła listę. Ja nie idę, znowu zaczęłam histeryzować. Poszedł Heniu, wrócił za moment. I co ? jęknęłam. A zgadnij ?  A co mam zgadywać i tak wiem ... No zgadnij ?!! ... masz 5 !!! Nie uwierzyłam, Andrzej popędził sprawdzić. Aaale była radość, cała nasza trójeczka z piątkami ! A nasz Pan od matematyki ? Kiedy mu opowiedzieliśmy, tylko się uśmiechnął - wiedziałem, że tak będzie ...

Jeśli ktoś myśli, że to koniec egzaminacyjnych perypetii, to nic bardziej mylnego. Matematyka na 5 bardzo mi pomogła przy "średnio" zdanym rysunku. Wkrótce ogłoszono listę osób, zakwalifikowanych do rozmowy z dziekanem. Hurrrrra - byłam na liście. Ubrałam się niczym pensjonarka, co u mnie w domu raczej trudne nie było i poszłam. Rozmowa wcale nie była taka straszna, jak się spodziewałam, musiałam powiedzieć dlaczego chcę być architektem, po czy dowiedziałam się, że jestem przyjęta na wydział. Wyznaczono mi praktyki studenckie na wrzesień. Wybiegłam na skrzydłach. Fruwałam, niczym ta gołębica, przez cały tydzień.

tu miałam studiować

Po tygodniu spadłam na twarz - uczelnia z przykrością mnie informowała, że z powodu braku miejsc jednak się nie dostałam, mogę jeszcze zdawać egzamin z fizyki na inny kierunek politechniczny. Lepiej nie mówić, w co wpadłam, ale rodzice i koledzy jakoś mnie do pionu postawili.  Niestety, z fizyki to ze mnie nie tylko orzeł, ale nawet kawka, nie była, o wzlatywaniu na wyżyny nie było co marzyć. Wiedziałam "w temacie" mniej więcej tyle, ile w książce, niestety, z akcentem na mniej, a do tego ja pisałam zadania domowe z polskiego koledze Heniowi, a Heniu dawał mi zadania z fizyki. Wpadłam w popłoch, trzy dni ryliśmy jak dzięcioły. Chłopcy wybierali się od początku: jeden na elektronikę, drugi na chemię, więc mieli fizykę w jednym palcu, obaj robili, co mogli, żeby ze mną braki nadrobić. Przyszedł egzamin i ... sprawdziło się powiedzenie naszego Pana od matematyki "masz więcej szczęścia, niż rozumu" zadania mi podeszły, była optyka, dostałam całą czwórę. Uffff - cud. Przy średniej 4,5 miałam możliwość wyboru kierunku. Matuniuuu, jaka ja byłam durna ... wybrałam sobie hmm "romantyczny" kierunek (???) czyli ochronę środowiska, czyli inżynierię sanitarną. Po raz drugi poszłam do dziekana na rozmowę, tym razem do "sanitarnego" dziekana. Weszłam, pan rozłożył moje papiery, popatrzył na mnie takim wzrokiem, jak na rozduszoną żabę i lodowato oświadczył - widzę pani była na architekturze, widzę ma pani 4,5 ... ja panią muszę przyjąć, nie mam wyboru, ale my tu baaaardzo nie lubimy artystów ! Koniec rozmowy. Ojjjj - koszmar.  I ja miałam pięć lat się tam mordować ?

wtedy - nasze ławeczki pod Architekturą

Zrobiło mi się strasznie smutno, wyszłam z ponurego gmachu inżynierii i zniechęcona poczłapałam do "mojego" cudnego, trochę sobie pomarzyć. Architektura była na uboczu, przed budynkiem piękny staw ... usiałam sobie na ławce i z żalem patrzyłam na łabędzie ... eeech, to życie moje. Przypadkiem na sąsiedniej ławce siedziało kilka osób, które pamiętałam z egzaminów. Dostałaś się ? Nie, a wy ? Też nie, ale my właśnie piszemy odwołaniea, wiesz jaka była afera ?! Nie, skąd, nic nie wiem. Nastawiłam uszu, okazało się, że już po przyjęciach przyszła "z góry" dyrektywa, że wydział wygląda na elitarny, za mało ludzi z punktami za pochodzenie i należy wprowadzić korektę. No to wprowadzili. Jak się dowiedziałam, to też kurcgalopkiem napisałam odwołanie. Nadzieję miałam niewielką, ale okazało się, że prawie wszyscy przyjęci a potem wywaleni, odwołania napisali. Chryja się zrobiła niewąska ! Chcąc, nie chcąc, rektor stworzył dodatkową, czwartą grupę. Wróciłam więc na moją architekturę. Nota bene nasza grupa była potem najfajniejsza i najbardziej bojowa. To u nas kolega rysował świnki z dymkami "związek radziecki to ja" to z ćwiczeń w naszej grupie pani od nauk politycznych wypadała z sali czerwona, bo niezmiennie pytaliśmy o Katyń, to nasza grupa najczęściej maszerowała do dziekana, na dywanik, wprawdzie maszerowaliśmy, ale ... ale włos nam nigdy nie spadł z głowy, wykładowców i profesorów to my mieliśmy cudownych, wspaniałych, cały Lwów i Wilno, a jaka kultura !!! chyba nas, niepokornych trochę lubili ?

Lata siedemdziesiąte. Wrocław, miasto młodych i niepokornych.

.
Moi koledzy. Ten w cudnym bereciku to Kuba, później jeszcze o nim powiem. Studenckie imprezy, YAPA, Jazz Nad Odrą, rzadko na nich bywałam, bo na soboty i niedziele wyrywałam się  do domu. Za to na obozy rysunkowe jeździłam. Fajne były, choćby taki w Paczkowie, nad jeziorem. Domki ledwie przetrzymały, chociaż... jeden "jaś" nie doczekał :). Przy okazji wyjazdów na plenery rozwijaliśmy się też muzycznie, znaczy, po drodze ryczeliśmy, przy akompaniamencie gitar. Politycznie ostro było, a kierowca tylko prosił – „w mieście ciszej proszę, ciszej, ja mam żonę, ja mam dzieci”

*

.

Nie ma trwalszej rzeczy niż prowizorka, mawiał jeden z moich ulubionych Profesorów. W takim oto cudnym baraczku, po pięciu latach studiowania, obroniłam swoją pracę dyplomową. Temat projektu -  "Klinika chirurgiczna we Wrocławiu, na Niskich Łąkach". Był rok ... no, mniejsza o to.

Temat wybrałam sobie sama, promotora od szpitali zupełnie nie znałam. Współpracowało nam się doskonale. Jak wymyśliłam w szpitalu kaplicę i uparcie przy tym trwałam, to Pan się zgodził. Ojjj , na tamte czasy trzeba było mieć odwagę do wyrażenia takiej zgody, ryzykowało się sporo. Pan postawił mi warunek - kaplica będzie, ale oprócz kaplicy zaprojektuję też kawiarnię i fryzjera. Trochę mi się ten projekt rozrósł. Przygotowania do dyplomu rozpoczęłam od wędrówki po szpitalach i przyglądania się jak tam praca "od kuchni" wygląda. Hmm - "ambitna" byłam, postanowiłam osobiście przyjrzeć się operacji, no skoro klinika miała być chirurgiczna.

.
Rysunki, rysunkami, ale praca dyplomowa musiała też zawierać część opisową. Spora książka. Moja ilustrowana była "dowodami rzeczowymi" Ubrana w fartuch, maseczkę, czapeczkę i klapki dwie operacje przy stole przetrwałam. Cudem. Zachowałam sobie na pamiątkę odbitki. Robione "Zorką 4" jeśli ktoś jeszcze pamięta taki ówczesny cud foto techniki.

Nadszedł czas obrony. Wysoka i Przemiła Komisja oceniła "ascetyczną" formę bryły budynku, uśmiechnęła się do rysunku sali operacyjnej, tudzież stada chirurgów, pochylonych nad stołem operacyjnym. Ze zrozumieniem przyjęła "nieco odlotowy" pomysł umieszczenia sali operacyjnej na dwóch różnych poziomach - "w celu oddzielenia strefy brudnej od strefy czystej".

Ech Kochaneńcy, co to była za sala ! Dziwaczniejszej ze świecą szukać. Moi chirurdzy myli się na parterze, wchodzili do sali operacyjnej, gdzie czekał pacjent i reszta personelu. Tu pacjenta się usypiało. Potem całe towarzystwo, oczywiście wraz ze sprzętem i stołem, fruuu - na pierwsze piętro, na ruchomej podłodze. Podłoga sali poruszała się przy pomocy podnośnika teleskopowego. Na piętrze, w strefie idealnie sterylnej i jałowej, odbywała się właściwa operacja. Jednym słowem cuda na kiju.  Życie jest życiem, ale na dyplomie na takie ekstrawagancje można sobie pozwolić, toteż komisja nie protestowała. Potem nastąpił krzyżowy ogień pytań. Bardzo konkretnych pytań - od konstrukcji, sił i momentów, poprzez ochronę pożarową, z czujkami i klapami, aż do anatomopatologii. Uffff ... Z nieboszczykiem to prosto jest u Sir Artura, albo u Agaty Christie, tam nieszczęśnik dematerializuje się w cudowny sposób. Niestety w szpitalu nie. Pewnie bym poległa na tym nieboszczyku, na szczęście Wysoka Komisja nie zadała mi pytania, tylko bez ogródek zarzuciła - błąd ! nie przewidziała pani rozdziału dróg ... ooo, na mnie zarzut działa niczym płachta na byka, jak to nie przewidziałam ?!!! (no, fakt, nie przewidziałam) na poczekaniu wymyśliłam historię równie prawdopodobną, jak ta jazda chirurgów na podnośniku. Ufff - Agata Christie się do mnie uśmiechnęła, bajkopisarze też, projekt "się obronił"

*

Na koniec smaczek z mojej młodości,
wcale nie takiej durnej, wcale nie takiej chmurnej:

.
Kuba Wencel, z mojej grupy (ten po prawej) i Jacek Zwoźniak, z mojego roku, czyli swego czasu znany i bardzo lubiany wrocławski zespół BABA.

A tu Chłopaki śpiewają,

fajnie teraz posłuchać ...

*

                          z przyjemnością polecam Malina M *                              

strona liiil