MIÓD, BABA

ŚWIĘTA I MALINA

Powinnam od polityki zacząć, bo ta zdominowała ostatnie dni ale ugryzę się w język ... politykę przeniosłam na inny blog i niech już tak zostanie.

*

MIÓD

Od miodu zacznę, bo do świątecznych pierników dobry miód to miodzio na serce !!! A jaki miód jest najlepszy ? Wiadomo - miód Tomka Pszczelarza.

Gryczany ? akacjowy ? wrzosowy ? spadziowy ? 

nieee - to jest miód blogowy.

*

BABA

Dawno, dawno temu, mój kolega z grupy studenckiej, Kuba Wencel z kolegą z roku Jackiem Zwoźniakiem założyli zespół BABA. Tak jakoś mi się przypomniało, ale nie o tej babie mam zamiar mówić. Dzisiaj powiem o babie świątecznej, czyli pachnącej, wyrośniętej, drożdżowej babie prosto z garnka, a jak kto woli z foremki. W żadnym razie nie ze sklepu !!! Ze sklepu baba się nie liczy, bo to nie jest baba, tylko ersatz.

Moje Święta zawsze pachną dzieciństwem, tradycją i babą ...
Baby zawsze piekł mój Dziadziu. Dzielnie pomagała mu Mamcia, Tatuś, zagorzały przeciwnik pieczenia, snuł się po domu i marudził a na koniec, jak zwykle, grzązł w swoich uczonych książkach i dawał reszcie spokój. Dla nas, dzieci, pieczenie to był prawdziwy raj. Już dwa dni wcześniej byliśmy grzeczni, niczym aniołowie niebiescy, żeby tylko nam pozwolili nam pomagać. W kuchni stała poniemiecka kuchnia kaflowa, paliło się węglem i drzewem. Baby piekło się w dobrze nagrzanej rurze, tak wtedy nazywaliśmy piekarnik.

Najpierw rozpalało się pod kuchnią, żeby było ciepło. Potem trzeba było z drożdży, ciepłego mleka, cukru i odrobiny soli zrobić rozczyn. Ustawiało się go na ciepłym przypiecku i czekało aż wyrośnie. Mieliśmy wtedy cichutko siedzieć w kuchni i nie przeszkadzać. Wybałuszaliśmy więc oczęta, żeby rozczyn zaczarować i żeby szybciej wykipiał. Jak zaczynały pachnieć drożdże czuło się, że to już święta.

Czasem mogliśmy ucierać żółtka z cukrem. Braciszek trzymał z całej siły makutrę a ja tarłam, aż pot zalewał mi oczy. Potem, w nagrodę, braciszek wylizywał makutrę a ja gałkę. Była to oczywista czarna niesprawiedliwość bo na gałce dużo mniej było kogla-mogla. Ale cóż - zgodnie z panującym przesądem ten kto wylizuje gałkę będzie miał łysego męża. Siłą rzeczy łysy mąż nie mógł przecież przypadać na mojego braciszka. Dziadziu brał duży szaflik, ten w którym zwykle myło się naczynia, wsypywał przesianą mąkę, potem wlewał rozczyn, utarte żółtka, rozpuszczone masło i smalec a na koniec ubite białka, dodawał też ulubiony przez nas specjał – namoczone wcześniej rodzynki. Potem następował rytuał miszenia ciasta. Nie żadnym tam takim robotem - silną męską dłonią! Ciasto misiło się bitą godzinę, nie było zmiłuj, ciasto musialo idealnie odstawać od ręki ! A w kuchni upał jak na Saharze w samo południe. Potem ciasto odstawiało się na bok, przykrywało białą ściereczką i ciasto rosło. Rosło tak ponad godzinę. Potem Mamcia brała garnki, smarowała je masłem i do połowy napełniała ciastem, przykrywała ściereczkami i ciasto w garnkach znowu sobie rosło, rosło, rosło aż urosło pod wierzch, wtedy smarowała wierzch białkiem i wsadzała babki do rury.

Nooo – rośnięcie ciasta to było dla nas cierpienie, w żadnym wypadku nie można było wtedy biegać po domu, otwierać drzwi do kuchni, trzaskać innymi drzwiami, nie wolno było nawet krzyknąć, żeby baby nie siadły. Bo gdyby tak baby siadły - to po Świętach !!!

 to jest baba codzienna, bez grzybka

W czasie pieczenia baby świątecznej ciasto oczywiście wyłaziło poza garnek i tworzył się piękny grzybek. U nas zawsze baby piekło się w garnkach. Zawsze miały kształt grzybków. Po upieczeniu stały jeszcze, czas jakiś, spokojnie, na przypiecku i dochodziły. Potem Mamcia wynosiła je do sypialni i wykładała do góry dnem na poduszkę, to znaczy na pergamin, wyłożony na poduszce. Te baby były bardzo długo świeże. A prawdę powiedziawszy to nigdy nie zdążyły powysychać, bo zajadaliśmy się nimi bez opamiętania.

.

Baba świąteczna. Wprawdzie akurat ta bez grzybka i z foremki, ale za to konsystencję ma dokładnie taką, jak babki mojego dzieciństwa Jest lekka, lekko wilgotna, ma duże dziury i pachnie cudnie drożdżowo. Najlepsza jest z masłem, do porannej kawy z mlekiem.

Przejęliśmy z Braciszkiem tradycję pieczenia świątecznych drożdżowych bab. Po cichu przyznam, że teraz piecze je mój brat, a my dostajemy w prezencie. I nie ma się co dziwić. Jednak co męska dłoń, to męska dłoń ! Godzina miszenia ciasta to praca w sam raz dla silnego mężczyzny. Można robotem, ale wtedy ciasto jest zupełnie inne, ma inną strukturę i tak nie rośnie. Widocznie ciepło dłoni tak wpływa, a przy tym, w czasie miszenia dłonią, wprowadza się sporo powietrza do środka. No i, co ważne, bezduszny robot nie ma serca, a od początku świata wiadomo, że baby lubią serce ! oj, lubią !

Tylko przypiecka i rury już nie ma. Jest współczesny elektryczny piekarnik. Taki niby ósmy cud techniki,, najeżony elektroniką i mnóstwem skomplikowanych funkcji. A baby cóż – staroświeckie ! W rurze czuły się lepiej, na przypiecku szybciej „dochodziły do pełnoletniości”.

*

ŚWIĘTA

Tuż tuż, zaraz wielkimi krokami będą się skradały. Na razie skradają się cichaczem, niczym te koty pod choinkę. Już koty dobrze wiedzą, gdzie świąteczne konfitury, oj, wiedzą ! A w kwestii świątecznego skradania krótka historyjka obrazkowa :

Prolog.

Akcja

Epilog.

Posłowie


*

MALINA

Jak to Malina, przed Świętami tradycyjnie w malinach i żeby nie wiem co, tradycji musi stać się zadość. Jednym słowem projekty pokwikują sobie i w ciągu dnia nieco ustępują miejsca gorączce świątecznej. Mam jeszcze wieczory, ranki, a i nocy nieco na zawodową pracę uszczknąć muszę. Taki malinowy los. Czasem, jakem Malina, próbuję zakombinować i połączyć, co połączyć się nie da. Siedzę sobie, na przykład, i rysuję, a w kuchni, na gazie, nastawiona słodka kapusta, na wigilijne pierogi. Kapustę zawsze gotuję wcześniej, potem mocno odciskam z wody i zamrażam. Farsz robię w ostatniej chwili. Taka zamrożona kapusta sieka się potem fantastycznie. No to siedzę sobie i odpływam w świat projektu ... "nagle" czuję dziwny zapach: ostra spalenizna ! O, motyla noga !!! Biegnę do kuchni, a tam moja kapusta nie tylko odparowała, ale jeszcze się przypaliła. Ech, pech. Słona jak pies i spalona. Napoleon to ja jednak nie jestem. Zostawiam na chwilę projekt, lecę po drugą kapustę. Z tej przypalonej biedaczki zrobię łazanki, no tyle dobra nie zmarnuję przecież.

Spoko, projektu też nie odpuszczę. W międzyczasie, między jednym rysunkiem, a drugim, udało mi się już kupić żywe karpie. Szczęściem pan w sklepie sam je wyłowił, zrobił co trzeba, oprawił i pokroił na dzwonka. Mam też już prawdziwki na uszka, a w zamrażalniku pierogi z kwaśnej kapusty i ruskie.Trudno, nic na to nie poradzę. Jestem klasyczną kurą domową. Kocham pracę, ale jeszcze bardziej kocham ciepełko rodzinne, całe to gotowanie, pieczenie, zapach unoszący się w domu.

Tyle tylko, że żadna ze mnie Zosia-samosia, zawsze chętnie podzielę się świąteczną pracą. Najchętniej dzielę się z panami, zwłaszcza jeśli chodzi o pieczenie bab. Uważam, że panowie w mojej rodzinie i panowie ogółem, mają do tego wyjątkowy dryg.

Nie ma jak chłopaki w kuchni !!!
Baby wychodzą im, że palce lizać !
prosto miód i malina !

:o)

                        z przyjemnością polecam Malina M *                          

strona liiil  

.