LATO LATOŚ OBRODZIŁO

Żar z nieba się leje bez miłosierdzia. Klawiatura klei się do palców i nawet mysz nie chce chodzić, zbiesiła się od tego gorąca. Siedzę nad projektem, rysuję skomplikowane matematycznie kształty ale duchem jestem w zupełnie innej rzeczywistości. Przysiadłam na rozgrzanym piasku i bawię się muszelkami. Zaraz przytupta mój mały braciszek i zrobi użytek z łopatki, no to ja użyję wiaderka i będzie wojna, zbrojna wojna o piaskowy zamek. Kto przegra będzie musiał zjeść obrzydliwą marchewkę z obrzydliwym groszkiem i to podwójną porcję

Lato mojego dzieciństwa.
Pachniało wodą morską, wodorostami, smażoną rybą i watą na patyku
Lody, looooody Bambino !!!. lody Calypso!!! loooody, lody, lody, dla ochłody! kupujcie ludziska ! ach, jaka to była cudna muzyka dla naszych uszu. W domu to tylko był wodnisty Pingwin na patyku a tu - takie wspaniałości !!! patrzyliśmy błagalnym wzrokiem na rodzicieli a oni chciał, nie chciał, wygrzebywali jakieś drobniaki a wtedy my pędem, przez plażę, do tego szczęścia. Ech - szczęście na patyku, bardziej pewnie wtedy cieszyło niż teraz nowy komputer.

Moje dzieciństwo przypadało na głęboki PRL i było biedne. Biedne, ale ani szare, ani smutne. Biedne, ale szczęśliwe, a nawet najszczęśliwsze.
Na lato czekaliśmy cały okrągły rok. Pisaliśmy listy do Mikołaja o nowe wiaderka i łopatki, i o dmuchane koło ratunkowe. O jedno koło bo, jak mówił Dziadziu, Mikołaj jest biedny i nie należy go o zbyt dużo prosić, bo jeszcze się zawstydzi i nasz dom ominie. Dwa wiaderka, dwie łopatki i jedno koło ratunkowe, takie wtedy dzieci miały marzenia. A kiedy nadchodził magiczny czas wakacji rodzice brali urlop, wyciągali z szafy wielką tekturową walizkę i zaczynał się rytuał. W walizce musiało się wszystko zmieścić. Na cztery osoby. Jechaliśmy zawsze z rodzicami a Dziadziu zostawał w domu. Mógł wtedy spokojnie odsapnąć od naszej dzikiej miłości a przy okazji porobić weki na zimę.

 .
Samochodu oczywiście nie mieliśmy, bo kto wtedy miał samochód ? Podróżowaliśmy więc pociągiem a właściwie dwoma pociągami, bo z przesiadką. Wielka waliza, teczka na podręczne rzeczy, dwoje małych dzieci - i hajda  w drogę po marzenia !!!
Z domu do Wrocławia jechało się w miarę normalnie. Pociąg miał drewniane twarde ławki, wlókł się straszliwie ponad dwie godziny, ale dla nas to był cudny początek przygody. Rodzice oświadczali poważnie, że nie ma żadne siusiu ani takie tam, to zwykły pociąg, bez luksusów, mamy być grzeczni i nie wydziwiać. Rozpłaszczaliśmy więc nosy na szybie a świat za oknem zmieniał się jak bajce. Ale to jeszcze nic, we Wrocławiu, to dopiero było !!! Naród tłumnie przemieszczał się w kierunku morza. Na dworcu kolejki jak węże a na peronie armagedon. Ludzi mrowie, walizy, kosze, jakieś wózki, palmy w doniczkach, a między tym wszystkim rozkrzyczane dzieciaki i koloniści, jak te stonki. No cudny świat ! Żadnej nudy ! Najlepsze było, jak nadjeżdżał pociąg. Chmara ruszała do przodu, tratując po drodze bagaże i gubiąc dzieciaki. Mój tatuś wskakiwał w biegu i zajmował miejsca a potem my docieraliśmy do odpowiedniego wagonu. Do wagonu nie wchodziło się drzwiami, nie było szans. Mamcia nas podsadzała a Tatuś chop - przez okno do środka. Fajnie się fruwało. Potem wciągał walizę i teczkę. Też oknem. Mamusia bez bagażu jakoś się przeciskała. I zaczynała się prawdziwa podróż. Oczywiście zaczynała się od jedzenia. My z braciszkiem jak te psy Pawłowa - pociąg ruszał nam zachciewało się jeść. Bo jedzenie w pociągu smakuje jak nigdzie indziej. Jeszcze nie minęliśmy pierwszej stacji jak przedział pachniał jajkami na twardo i ogórkiem. Zawsze więcej głodomorów podróżowało. Wymienialiśmy między sobą wiktuały i było cudownie. W teczce jechał termos z herbatą a herbata z podróżnego kubka pachniała jak niezwykła przygoda, nie jak zwykły Ulung. Zawsze podróżowaliśmy nocą. W Poznaniu albo w Lesznie pociąg miał długi postój wtedy Tatuś wychodził na peron i kupował nam "Płynny owoc" Do dzisiaj pamiętam ten smak.
Do Sopotu docieraliśmy rankiem, rodzice kapkę zmaltretowani a my w siódmym niebie. Okno na świat stało przed nami otworem !



.
W Sopocie mieszkała ciocia Zosia, siostra mojej babci. To ta w środku. Po prawej stronie stoi druga siostra babci, Lila, ta o której pisałam że ma teraz prawie sto lat. Po lewej stronie moja mamusia. Ciocia Zosia nazywana była przez wszystkich Lasią. Dlaczego ? tego akurat nikt nie pamiętał. Od zawsze to była Lasia. Dom Lasi stał nad samym morzem, przy promenadzie, tuż przy wejściu na dziką plażę. Okna "naszego" pokoju wychodziły na morze. Widać było plażę, suszące się sieci, po morzu pływały statki a o zachodzie wielka ognista kula chowała się za horyzont. Za to o świcie słychać było ja kutry rybackie wyruszają w morze. Na plażę wybiegało się z domu boso, w samych majtkach, tylko z wiaderkiem w ręku.

.
Cudna była wtedy plaża w Sopocie. Woda jak kryształ, w wodzie zielone rybki, całe mnóstwo, pełno muszelek i różowe meduzy jak kwiaty albo welony. Lasia była anielsko łagodna. Wszystkie dzieci, my też, wyłaziły jej bezkarnie na głowę. U Lasi można było zasypywać schody piskiem, trzymać w wannie wiaderka z meduzami albo w ogrodzie, pod rynną, w starym szafliku, hodować ryby. Lasia kochała dzieci, kochała muzykę i stąpała po obłokach. A jak schodziła z obłoków to gotowała nam pierogi i "japczankę", piekła szarlotkę i przynosiła na plażę gorący bób.  Sopot był inny niż dzisiaj, plaże czyste, dzikie, puste. Na plaży rozwieszone sieci rybackie. Te sieci, na zdjęciu, oglądaliśmy zawsze z okna pokoju Lasi.

Popołudniami wyruszaliśmy na promenadę, do smażalni, albo na Monciak. Na Monciaku zawsze pachniało kawą, w delikatesach kupowało się Arabicę i od razu wkładało do młynka. Musiała być świeża, bo teraz zmielona kawa nie ma już tego aromatu. Jak byliśmy grzeczni na plaży to potem, na spacerze, kupowali nam czasem kręcone lody od Włocha albo prawdziwy nugat, w małej cukierence. Nigdy potem nie jadłam już takiego nugatu. Jednak główną atrakcją było dla nas molo. Widzieć statki z bliska - to dopiero była frajda  !!! Patrzeć jak nad ciemną głębiną tańczą meduzy, magiczne żywe kwiaty w różowych welonach - to dopiero była frajda  !!!

.
Na molo chadzało się kiedyś odświętnie ubranym. Tam odbywała się rewia mody a małe dziewczynki, takie jak ja, z zazdrością patrzyły na "światowe" damy i marzyły, że będą takie same i tak samo będą przechadzały się pod rękę z kawalerami.. A jak byliśmy bardzo grzeczni to w nagrodę czekała nas wyprawa do Oliwy, do ZOO. A oliwskie ZOO to nie byle co ! Można sobie było słonia pogłaskać albo wsiąść na lamę. Tyle niezwykłości, tyle przeżyć.

Tylko raz niestety zasłużyliśmy sobie na taka wycieczkę, nie da się ukryć z grzecznością było u nas różnie. No bo niby jak ma się zachowywać na plaży hultajska dwójeczka, nagle spuszczona ze smyczy ? Trudno nas było utrzymać jak te rozbrykane psiaki. Na kocu było przymusowe leżenie i liczenie. Kazali nam zwykle liczyć do tysiąca, oczywiście oszukiwaliśmy .. 666, 667, 668. 869, 870 ..... gdy dochodziło 1000 to startowaliśmy z koca jak te dwie rakiety i do wody !!!

.

Ten piękny kocyk towarzyszył nam przez ładnych kilka lat. Dawniej kocyki były niezniszczalne, bo kogo było stać na coraz to nowy ?  Kocyk miał dwie wypalone papierosem dziury i jeszcze trzecią, perfidnie przez nas wyciętą. Nawet pamiętam jak wytrzepaliśmy kiedyś ten koc Lasi na nowy tapczan. Pal sześć piasek, ale w kocyku były dwie butelki z morską wodą i rybkami. Żeby rybki nie zdechły butelki były tylko lekko zakręcone. "Się odkręciły" i wszystko poleciało na nowe obicie! Lasia nam podarowała ale mój Tatko to już taki tolerancyjny nie był. Pięć dni bez irysów i landrynek, i to bez możliwości protestowania, jęków, czy płaczu. Ale co tam, wobec morza, morze to był szczyt naszych dziecięcych marzeń.

Do dzisiaj uśmiecham się do tych marzeń, do dzisiaj kocham morze, do dzisiaj kocham Sopot. I lato, i upał. Ech, nie ma jak dziecięce marzenia, jak wakacje,  nie ma jak dzieciństwo, nie ma jak wspomnienia.

A za oknem znowu żar się z nieba leje ... 

znowu lato latoś obrodziło. 

*

                         z nostalgią  polecam  Malina M *                           

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj