PIC NA WODĘ

fotomontaż, czyli ja jako księżna Daisy Hochberg.
Wybrałam akurat ten fotomontaż, bo łatwo porównać z prawdziwym zdjęciem, umieszczonym obok, w narzędziach.

Lubię robić fotomontaże. Lubię sobie stawiać wyzwania i kombinować.
Robię te swoje zabawki na starym, przedpotopowym fotopaintcie, programie, który w zasadzie służy do obrabiania zdjęć.

Wiem, że teraz są specjalne programy. Ja lubię majstrować na piechotę.
Mam gumkę, nożyczki, kubełek z farbą i pędzelek - to mi wystarczy, jeszcze kilka tricków z przezroczystością i kolorami, kilka narzędzi, do reszty musi mi wystarczyć oko, wyobraźnia i benedyktyńska cierpliwość.

Bardzo długo robi się taki fotomontaż.
Najpierw nakładam kolor na tło, potem na to nakładam starą fotografię i odpowiednio ją rozmywam, żeby przechodziła miękko i platycznie w tło , potem to scalam. Mam już coś w formie portreciku. Potem wycinam portrecik i przenoszę do schowka. Na tym co zostanie nakładam kolor tła i wkopiowuję portrecik ze schowka. zmniejszam ten portrecik. Na tak zmniejszony portrecik nakładam fakturę błyszczącego stożka. Ponownie wkopiowuję portrecik ze schowka i zmnieszam jeszcze raz ale trochę bardziej. W rezultacie mam od spodu tło na nim opalizującą ramkę a na niej portrecik. Scalam to wszystko. Wycinam z mojego zdjęcia moją buzię, robię lustrzane odbicie, nakładam na portrecik a potem to już jak koń po górę majstruję wszelkimi sposobami, by ta buzia zbytnio nie wyłaziła mi z portretu. Muszę kombinować z rozdzielczością i kontrastem żeby się w konwencji portretu zmieścić.

Na tym fotomontażu postawiłam sobie za zadanie nałożyć na swoją twarz woalkę. Ojjj, chciałam być kiedyś chirurgiem, precyzja i opanowanie tu mi się przydały. Małam ochotę w pewnym momencie wrzasnąć - kropki mój wróg ! ale jestem z tych, co to piszczy a lezie, więc robotę skończyłam.

A to już fotomontażowe gdybanie.

Co by było, gdybym żyła w tamtych wiekach ? Może tak właśnie bym wyglądała, z paletą, pędzlem i wielkim kapeluszem. Ekscentryczna i kapryśna damulka. Kto to może wiedzieć. 

A może patriotycza dziewica bohater ?

Dalej się nie zagłębiam w meandry historii bo bym mogła na makbetowej czarownicy zakończyć i co? Już lepiej zakończyć to gdybanie.

Czasem coś w necie wpadnie mi w oko i wtedy sobie kopiuję.
Potem jak znalazł. Montuję tak blogowych przyjaciół rodzinkę, polityków no i siebie oczywiście. Wkopiować twarz w zdjęcie jest łatwo więc ja lubię wkopiowywać w malowane i rysowane obrazy.

Tu Laura Krystyna tajemniczo spogląda z portretu.
Prawdziwy z niej wamp. Wprawdzie na swoim blogu jest błękitną damą ale ja przez chwilkę zobaczyłam Ją w takim właśnie anturażu. Czarny, miękki  aksamit i bardzo kobiece brylanty.

A tu Ewcia Ozonka bardzo wdzięcznie pozuje. Dałam Jej atrybuty kobiecości takie trochę z myszką , wielki, obłoczny kapelusz i małego pieska. Ech atrybuty współczesnej kobiecości to Ewcia ma na każdej swojej fotografii.

Najtrudniej było z Tomkiem.
Musiałam wyraźne kolorowe zdjęcie tak zmienić by stało się lekkie, prawie ulotne, żeby wtopiło się w szkic i na dodatek stary szkic udawało. Metodą prób i błędów doszłam do tego, że oprócz gumki najbardziej przydaje się punktowe zwiększanie kontrastu. Malowałam sobie tym kontrastem niczym pędzlem. Teraz Tomcio niczym prawdziwy Kierkegaard, spogląda ze starego szkicu. Zaraz powie "ironia życia leży w tym, że żyje się je do przodu a rozumie do tyłu"

.
Z politycznych fotomontaży bardzo lubię ten.
Zmajstrowałam go, z przymrużeniem oka, na 100 dni Rządu .

.
Politycy wszelkiej maści to wdzięczny materiał do majstrowania. Aż się proszą o fotomontażowy satyryczny komentarz.  Mają przecież wilcze oczy i spojrzenie Mefista, stoją w razkroku albo bawią się w piaskownicy, zadają ciosy poniżej pasa, pokazują język tym drugia  a czasem zaliczają wywrotki  na śliskim lodzie.

Tu postawiłam sobie trochę karkołomne zadanie wybicia monety z podobizną. A co ! Podobiznę wyciętą ze zwykłej kolorowej fotografii musiałam wtopić tak, by wydawała się zrobiona z metalu.
Ufff - koronkowa robota, użyłam wszelkich dostępnych w programie narzędzi. No i proszę bardzo - dla każdego coś miłego, do wyboru, co kto woli - złoty denar albo zły szeląg.

Na koniec aniołki Miecugowa
czyli moje niegdysiejsze życzenia dla Szkła Kontaktowego.
Sfotografowałam sobie kiedyś dwie ośnieżone choinki. Czekały spokojnie aż się doczekały i ubrałam je po swojemu. Postaci użyczyły dziennikarzom najprawdziwsze barokowe aniołki. Te dwa dolne to nawet całkiem, całkiem ... Życzenia niegdysiejsze, bo kiedyś Szkiełko oglądałam. Teraz oglądam tylko sobotnie i niedzielne.

                                                   * 

Pic na wodę fotomontaż, taka sobie zabawa,
czasem pozwala jednak nabrać dystansu, popatrzeć na świat, na ludzi i na siebie, na własne śmiesznostki, trochę z boku.

a z tej perspektywy to wszystko
tak jakoś inaczej wygląda

z przyjemnością polecam - Malina M*

Ta notka promowana jest w liiil

jeśli podobał Ci się ten wpis to uśmiecham się

kliknij     wejdź na stronę i zagłosuj