CO JA MOGĘ

zrobić na Dzień Babci i Dziadka ?
Ja mogę na przykład upiec tort Babci Walerii.

 

Zawsze piekę ten tort na szczególne okazje. To już tradycja.
Kilka dni przed śmiercią Babcia zapisała, na wyrwanej z zeszytu kartce, przepis swojej mamci, czyli mojej prababci Ludwiki. Dzisiaj kartka prawie się rozleciała ale przepis przetrwał, siedzi w mojej głowie. Zresztą nie tylko mojej bo to przepis "ogólnorodzinny"

.
Tak smakowicie babciny tort orzechowy wygląda .
Nie ma w sobie ani grama mąki, za to spirytusu !  lepiej nie mówić !!!
Tort trochę jest zmodyfikowany, bo Babcia Waleria do tortów kokosu nie używała. Środkowy placek powinien być z migdałów a tort powinno się posypać orzechami i na wierzchu ułożyć smażone wiśnie, takie 1/1 kilo wiśni, kilo cukru. No cóż - migdały akurat "wyszły", orzechów było jak na lekarstwo a wisienki ja zeżarłam wcześniej ... więc tort jest "hybrydowy"


.
A to moje najpiękniejsze, wspólne zdjęcie z Babcią
moją kochaną Babcią Walerią.

Umarła jak miałam 5 lat. Nie pamiętam Jej twarzy, ani rąk ani spojrzenia, nie wiem jak pachniała i jakie piosenki śpiewała mi do poduszki. Podobno byłam Jej oczkiem w głowie. Podobno kochałam Ją małpią miłością, graniczącą z uwielbieniem. Podobno pierwsze samodzielne kroki postawiłam, żeby do Niej pobiec

*

Na murku - to było ulubione powiedzonko mojego Dziadzia. I nie ma ono nic wspólnego z murkiem ze zdjęcia, To po prostu, nieco osobliwa, odmiana powiedzenia "na święty nigdy"

.
- Dziadziu! jutro umyję naczynia.
- aha, na murku ! co oznaczało, że ich pewnie nie umyję.

Do dzisiaj, kiedy podejrzewam, że coś nigdy nie nastąpi mówię – aha, zobaczę te pieniądze, chyba na murku ! Skąd ten murek w mojej rodzinie, do dzisiaj nie wiem. I jeszcze jedno powiedzonko pamiętam:

- Dziadziu ! nie-eeech mi Dziadziu pożyczy złotówkę !
- nie mam pieniędzy ! drobne wyszły a grube się powściekały.


.
Na zdjęciu jestem z moim  Dziadziem Romualdem.
Ja to ten pulpet z jasnymi włosami. Mój Dziadziu przypominał zupełnie profesora Zina. Właściwie to On nas wychowywał. Rodzice pracowali a Dziadziu był z nami cały dzień. On brał nas na kolana, opowiadał bajki a potem opowiadał prawdziwe historie ze swojego życia, o wojnie, o przyjaźni, o honorze, o wartości i znaczeniu słowa, o Lwowie, o Kresach, o Złoczowie, o Marszałku, nawet o pojedynkach. Jako mała dziewczynka znałam cały kodeks honorowy. Wiem - już o tym mówiłam ale dzisiaj sobie jeszcze świątecznie powspominam.

Dziadziu Romuald grał na gitarze i śpiewał piosenki Szczepcia i Tońcia, gotował nam ruskie pierogi i faszerowaną kapustę, i kartoflankę z pieprzem i czosnkiem. On zrobił mi prawdziwy wózek dla lalek i kupował znaczki, ubierał choinkę i nauczył co to jest gobelin. Łowił ryby, kolekcjonował stare monety i stare zegary. Przed wojną Dziadziu pracował w sądzie, w Złoczowie, potem była działalność w AK, obóz w Kowlu, przyjazd w bydlęcych wagonach na Ziemie Zachodnie i bieda, straszliwa bieda, bo honor nie pozwolił mu pracować w komunistycznym sądzie, a że na wojnie nauczył się naprawiać zegarki to został zegarmistrzem, chyba kiepskim, bo zarabiał grosiki. Z tych grosików kupował nam słodycze i mikołajowe prezenty, w tajemnicy przyniósł jeża, którego w piwnicy karmiliśmy mlekiem i jabłkami.

Dziadziu czytał nam książki i zachęcał, żebyśmy sami czytali. Nauczył mnie mówić prawdę i cenić odwagę cywilną, uczył czym w życiu jest honor, czym jest odpowiedzialność za drugiego, przyjaźń wiara i patriotyzm. Przez 17 lat byłam jego ukochaną wnuczką i nie wyobrażałam sobie, że może odejść. Tak całkiem to nigdy nie odszedł. Patrzy tam na mnie z góry a ja do tej pory czasami sobie z nim w duchu rozmawiam

Waleria i Romuald, moi Dziadkowie „po kądzieli”

dziewczynka w ciemnej sukience to mała ja ... Oni stoją po bokach


*

Dziadkowie „po mieczu” mieszkali daleko, wiem, że mnie bardzo kochali, że Babcia Zofia lubiła sadzać mnie po kąpieli na stole i czesać moje złote loczki a Dziadziu Jan chronił przed ukąszeniem pszczoły. Nie uchronił.
Niestety, nie odwzajemniałam Jego miłości, na widok wąsów dostawałam histerii ze strachu. Bardzo szybko Ich zabrakło, musiały mi wystarczyć opowiadania.

.
To zdjęcie zrobił mi mój wąsaty Dziadziu Jan, przed rodzinnym domem mojego Tatusia, w Sieniawie. To był mój pierwszy wyjazd na wakacje. Na tym oknie zdobywałam pierwsze życiowe doświadczenia. Nauczyłam się, że pszczoła z dziadkowego ula, chociaż śliczna i ma skrzydełka to jednak nie jest zabawką i skrzydełek wyrywać nie należy bo zrobi aj.

*

  
Ich dzień

nie mogę złożyć serdecznych życzeń

ale mogę się za Nich pomodlić

* 

                      z przyjemnością  polecam  Malina M *                         

jeśli podobał Ci się ten wpis
to wejdź na liiil    i zagłosuj